Op 20 januari jongstleden arriveerde ik in het skigebied Stockhütte Klewenalp, Zwitserland, waar ik mijn derde seizoen als ski- en snowboardlerares zou doorbrengen. Maar dat liep iets anders dan verwacht.
Een jaar geleden begonnen onze paden zich te scheiden. Althans, dat schat ik, want helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit met zoiets. In het begin deed ik nog verwoede pogingen om ’m terug te winnen.
Nu mijn revalidatie erop zit, is de deur van het revalidatiecentrum achter me dichtgegaan. Vijf maanden moest ik intensief revalideren om te leren omgaan met mijn chronische bekken- en rugpijn en ik heb veel geleerd.
De afgelopen maanden heb ik een intensief revalidatietraject gevolgd, in een poging de pijn in mijn bekken en heup te verminderen. Drie keer per week, en dat vijf maanden lang, ben ik daarvoor in het revalidatiecentrum geweest.
Vrouwen zijn door de tijd heen vaak afgeschilderd als zwak: fragiele schepsels die zelfstandig nog geen deksel van een pot appelmoes kunnen draaien. Sterk zijn ze hooguit mentaal, omdat ze zo geduldig mantelzorgen bijvoorbeeld.
Eerder dit jaar schreef ik over het schurkenduo hoge bloeddruk & slecht cholesterol. Boeven van de onderste plank, die het onder andere op menopauzale vrouwen hebben voorzien. Je moet ze dus snel inrekenen.
De afgelopen tijd ben ik twee tot drie keer per week in het revalidatiecentrum geweest en wat was het zwaar, het viel ontzettend tegen. Bewustwording noemen ze dat. Iedere beweging moet geanalyseerd worden.
Terwijl we zondagmiddag rond kwart voor drie de donkergrijze lucht bekijken, die Oudste Zoon angstwekkend dichtbij vindt komen, gebeurt het. Peuterzoon stuurt z’n loopfiets de verkeerde kant op...
Eindelijk is het zover: ik mag starten met mijn revalidatietraject. Maanden heb ik uitgekeken naar deze kans, deze nieuwe start. Zenuwachtig haal ik mijn tas tevoorschijn, vul een fles met water, stop mijn sportkleding erin…