Onlangs kwam ik bij het opruimen van mijn boekenkast mijn poëziealbum tegen. Een jaar of vijfenveertig oud, inmiddels! Bij het doorlezen ervan verscheen er geregeld een glimlach op mijn gezicht – deels om de inhoud van de versjes, deels om de herinneringen aan degenen die ze met veel zorg en liefde in mijn album hadden geschreven. Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan… Voorzien van een wel heel zoete en nostalgische poëzieplaatjes. Wat waren we jong en naïef toen we zulke dingen schreven. Wisten wij veel hoe het leven ons soms kan meesleuren, ver weg van onze jeugdige idealen, weg van de innige vriendschappen van weleer!