Papa ben je trots op mij? Zo veel jongeren die ik spreek worstelen met die vraag. Papa, mag ik zijn wie ik ben? Geloof je in mij? Wat vind je eigenlijk van mij? Houd je van mij?
‘Opa, opa…’ Wat vind ik het fijn als mijn kleinkinderen er bijna om vechten wie het eerst om mijn hals mag hangen. Of als die kleine meid uit haar box glunderend haar handjes naar mij uitsteekt.
Vaders geven hun kinderen identiteit. Doen ze dat gul en genadevol, dan zullen hun kinderen weten wie ze zijn en hoe geliefd ze zijn. Ze worden zelfbewust, zonder dat ze daar moeite voor hoeven te doen.
Graag bezoek ik mannendagen. Als sprekers het over vaderschap hebben, merk je vaak dat er mannen zijn die geen goede herinneringen aan hun vader hebben. Omdat die verwachtingen niet konden, of wilden, waarmaken.
Sorry, dames! Deze blog is wel voor jullie, maar gaat niet over jullie. Maar dat is vast geen probleem; we leven tenslotte in een geëmancipeerde samenleving, waarin alles tussen de beide geslachten is verdeeld. Toch?
Het was vakantie, maar zo tijdens het inladen van de auto, was dat gevoel nog ver te zoeken… ‘Komt er ooit nog een einde aan?’ vroeg ik wanhopig, en ik keek naar de kinderen die opnieuw met een koffer kwamen.
Papa, ben je trots op mij? Dat is de vraag waar veel jongvolwassenen mee worstelen. Papa, mag ik zijn wie ik ben? Ben je blij met mij? Hou je van mij? Zo vaak spreken we dit soort dingen niet uit naar elkaar.