Het is een rare en spannende tijd. De minister heeft bekendgemaakt dat scholen en opvang drie weken dichtgaan. Dat betekent dat je kinderen ineens drie weken thuis zijn, zonder dat je je daarop hebt kunnen voorbereiden.
Stel, je hebt achttien kinderverjaardagen georganiseerd. Voor jongens. Wat kun je de negentiende dan nog cadeau geven? Met dat dilemma vulde ik de afgelopen weken mijn dagen. LEGO? Mwah.
Hoe voed jij op? Je was vast van plan het allemaal zo goed mogelijk te doen, maar helaas, je bent geen perfecte ouder. Je lieve pubers zijn natuurlijk ook niet te beroerd om je dat duidelijk te maken.
Het was tijdens het lezen van Mijn verhaal van Michelle Obama, dat ik bleef haken. Het waren slechts zes woorden, maar blijkbaar triggerden ze iets van waarde. Een onderwerp waar ik iets mee wil… of moet… of mag.
‘Het is hier on-ge-lo-fe-lijk saai!’ ‘Niemand is zo streng als jullie, ik mag echt he-le-maal niets!’ ‘Hallo, we leven nú!’ Soms lijkt het wel alsof pubers alleen met uitroeptekens kunnen communiceren.
Getergd. Zo zag ik er waarschijnlijk uit. Ik had zojuist Tweede Zoon voor de vijfde keer terug op zijn stoel gedirigeerd, een nogal brutale reactie getracht te pareren en een elleboog mijn kant op zien komen.
Het is de tweede week van de vakantie en ik scroll wat op Instagram. Tussen de foto’s van kerst en nieuwjaar, feestoutfits en lekker eten zie ik vooral ook veel foto’s met een ander thema.
Het is op een willekeurige middag als er plots een oerkreet klinkt, en voordat ik het weet, word ik uit het niets besprongen. Twee armen worden om mijn nek geslagen, terwijl ik een harde kus krijg.
‘Mam, er is een pakje voor je afgeleverd.’ Ik krijg geen gelegenheid om de boodschappentas op het aanrecht te zetten, als ik thuiskom. Mijn dochter is al bezig om het pakje open te maken.