De miljoenen mensen die uitgebuit en mishandeld worden, als slaaf gebruikt. De vele vluchtelingen. De grote plastic soep in de oceanen die direct veel zeedieren en indirect onszelf ziek maken…
De herfst. Ik heb er een beetje een haat-liefdeverhouding mee. Het eerste woord dat bij me opkomt als ik denk aan de herfst, is ‘weemoedig’, en dan in de zin van: ‘’t Is weer voorbij die mooie zomer…’
Echt en puur kijken; of anders gezegd: kijken met het hart. De mensen, dieren en dingen zien zoals ze zijn. Het is een kunst. Want we worden steeds meer geleerd om die wereld op te poetsen.
Een gebroken hart, wie heeft dat nooit gehad? Misschien door een onbeantwoorde (puber)liefde. Of wellicht door vertrouwen dat werd beschaamd, of toen je partner besloot bij je weg te gaan.
Soms hoor je verhalen, waarvan je weet: die vergeet ik nooit meer. Dat gebeurde mij laatst, toen een vriendin mij vertelde over een moeder en haar dochter, die midden in een onweersbui zaten…
Als je sokken zijn versleten, alleen nog zwarte T-shirts met een of meerdere gaten hebt, je werkschoenen zijn opgedragen, weet je hoe laat het is: tijd om te winkelen. En dat vind ik niet echt leuk.
De titel is misschien een beetje gek en toch, die heeft alles met ‘echt’ te maken. Want hoe ‘echt’ durven we God te laten zijn? Soms zit ik in de kerk en voel me met de minuut meer vervreemden van de God, voor Wie ik juist hier gekomen ben.
Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en jezelf te laten zien. Maar durf jíj jezelf te laten zien? Eerlijk is eerlijk, dat is heel moeilijk. Wie je ten diepste bent, hebben we namelijk al regelmatig weggestopt.
Wie herkent het niet… Je leven neemt je in beslag, want er is altijd wel iets wat of iemand die je aandacht vraagt. Tijd voor jezelf is er (bijna) niet, terwijl je wel graag eens zou willen nadenken over vragen als: Wie ben ik?