Een jaar geleden begonnen onze paden zich te scheiden. Althans, dat schat ik, want helemaal zeker weet je dat natuurlijk nooit met zoiets. In het begin deed ik nog verwoede pogingen om ’m terug te winnen.
Vrouwen zijn door de tijd heen vaak afgeschilderd als zwak: fragiele schepsels die zelfstandig nog geen deksel van een pot appelmoes kunnen draaien. Sterk zijn ze hooguit mentaal, omdat ze zo geduldig mantelzorgen bijvoorbeeld.
Het is al weer een paar jaar geleden, maar het moment staat nog in mijn geheugen gegrift. Onze oudste dochter, Linde, ging voor het eerst naar school. Ik had speciaal een week vrij genomen, om dat proces goed te kunnen begeleiden. Wat was ze nog klein.
Eerder dit jaar schreef ik over het schurkenduo hoge bloeddruk & slecht cholesterol. Boeven van de onderste plank, die het onder andere op menopauzale vrouwen hebben voorzien. Je moet ze dus snel inrekenen.
Jongleren? Ik was er jarenlang reuzegoed in. Hoe meer bordjes ik liet balanceren op een stokje, hoe leuker ik het vond. Als ik een vriendin belde, lakte ik al kwekkend mijn nagels en streek een bloesje.
Smeerlappen zijn het. Achterbakse hartenbrekers. Ze rukken sluipenderwijs op en vervuilen je vaatwerk. Hun doel: een aanslag plegen op je hart of brein. Ik heb het over het misdadige duo ‘hoge bloeddruk & slecht cholesterol’.
Donderdagmiddag, al ver na vijven, hoor ik een bericht van de huisarts op mijn antwoordapparaat. Of ik de praktijk even wil bellen. Ik denk al direct te weten waarover dit gaat: mijn mammografie is niet goed.
Het is een plechtig woord: aanvaarden. Het is geen woord dat je zo maar gebruikt. Voor het in ontvangst nemen van een pakketje aan de deur zou je dit woord niet gebruiken.
Koning Saul in een geruit colbert met vlinderstrik? David in spijkerbroek achter z’n laptop? Elektrische gitaren in plaats van een harp? Ik zie het voor me – niet via mijn geestesoog, maar in het echt.