‘Lichte verdrukking van korte duur’. Zo noemt de Bijbel het lijden waar we doorheen gaan in dit leven op aarde. Maar is dat ook waar? Als je hart verscheurd wordt door verdriet, denk je waarschijnlijk heel anders.
Soms gebeurt er opeens een klein wonder. Zoals afgelopen week. Over een pad vlak bij onze flat kwam een man zwaar leunend op een kruk mijn kant op strompelen. ‘Wat een mooi hondje!’ zei hij.
Dit is niet het leven dat ik heb besteld. Dat las ik laatst als titel op een boek en die woorden zetten me aan het denken. Ik begon te fantaseren over wat voor leven ik zou bestellen.
Zoekend loop ik door de winkel. Ik ben al door alle paden gelopen, maar kan niet vinden wat ik zoek. Kaas, brood, melk… Nee, dat zoek ik allemaal niet. Vertwijfeld kijk ik om me heen.
Door mijn chronische klachten is het regelmatig lastig om te beslissen wat wijsheid is. Ga ik naar die verjaardag of blijf ik thuis? Ga ik naar het judo-examen van de kinderen? Mag dit? Kan dat? Zou ik…
Sinds het de laatste weken nog donker is als ik wakker word, wil ik me ’s ochtends steeds omdraaien en niet meer wakker worden, tot de zon weer schijnt en de krokussen uitlopen.
Om geen pijn en onzekerheid te voelen, proberen veel mensen ze op de een of andere manier te negeren of te vermijden. Maar op de lange termijn werkt dat niet. Maar wat werkt dan wel?
Door mijn chronische rug- en bekkenpijn, waar ik sinds 2015 mee stoei, heb ik te maken met een acceptatieproces. Zo’n proces verloopt niet heel geleidelijk; het komt in golven.
We hebben allemaal de neiging om pijn en onprettige gevoelens te negeren. Dat doen we door te vluchten, afleiding te zoeken en te verdoven. Op korte termijn lijkt dat vaak te werken...