‘Opa, opa…’ Wat vind ik het fijn als mijn kleinkinderen er bijna om vechten wie het eerst om mijn hals mag hangen. Of als die kleine meid uit haar box glunderend haar handjes naar mij uitsteekt.
Graag bezoek ik mannendagen. Als sprekers het over vaderschap hebben, merk je vaak dat er mannen zijn die geen goede herinneringen aan hun vader hebben. Omdat die verwachtingen niet konden, of wilden, waarmaken.
Lieve mam. Een beetje vreemd voelt het wel om u een brief te schrijven, terwijl u al ruim drie jaar niet meer bij ons bent. Maar in gedachten heb ik u in die jaren al vaker van alles verteld en gevraagd.
Soms slaat de angst me om het hart. De afgelopen weken is er weer zo veel gebeurd op het wereldtoneel dat ik er van tijd tot tijd bang van word. Dat mijn gevoel van veiligheid soms ver te zoeken is.
Een weekendje Londen voor dochter en schoonzoon betekende een weekendje kleinkinderen voor opa en oma... Ach, we passen heel regelmatig op die kleintjes, een aantal uren, maar drie dagen...
Soms kan één enkel woord, één enkele naam zo veel losmaken, zo veel te vertellen hebben... Dat ontdekte ik toen ik in de Bijbel op zoek ging naar voorbeelden van vrouwen op leeftijd van wie ik iets zou kunnen leren.
Ik klaag af en toe hevig over mijn maandelijkse ongemakken, maar verder gaat het prima. Dat kan ik niet zeggen van de meeste overgangsters over wie ik lees in het boek 'Vrouwen van ver, vrouwen in mijn hart'.