Mijn dochter roept bij het naar school fietsen: 'Doei, mam, je bent m'n liefste moeder!' Ik zwaai terug en roep: 'Doeg, ik hou van je!' Terwijl ik naar binnen loop, hoor ik dat ze terug komt fietsen.
Tijdens mijn werk in de zorg zie ik dagelijks oude mensen. Als ik hen was, zie ik hun naaktheid. Ik word daar vaak door ontroerd. Een oud lichaam is als een boek, elke rimpel vertelt een verhaal.
Twijfelen over de toekomst is iets wat we de dagen na het voorstel regelmatig gedaan hebben. Doen we er wel goed aan, waar beginnen we aan, wat als... Twijfelen mag, en is logisch bij grote ingrijpende beslissingen.
Mijn adoptiekinderen hebben een sterk verlangen naar hun biologische ouders. Ze willen weten wie hen het leven gaf, uit wier buik ze geboren werden. Ik deel dat verlangen met hen. Ik zou niets liever willen dan dat.
Thuis, daarbij denk ik natuurlijk als eerste aan de aankomst van onze jongste zoon afgelopen januari. Na drie jaar kindertehuis in China mocht hij bij ons thuis komen. Hij had geen flauw idee wat 'thuis' betekende.