Dit is niet het leven dat ik heb besteld. Dat las ik laatst als titel op een boek en die woorden zetten me aan het denken. Ik begon te fantaseren over wat voor leven ik zou bestellen.
Zoekend loop ik door de winkel. Ik ben al door alle paden gelopen, maar kan niet vinden wat ik zoek. Kaas, brood, melk… Nee, dat zoek ik allemaal niet. Vertwijfeld kijk ik om me heen.
Door mijn chronische klachten is het regelmatig lastig om te beslissen wat wijsheid is. Ga ik naar die verjaardag of blijf ik thuis? Ga ik naar het judo-examen van de kinderen? Mag dit? Kan dat? Zou ik…
Sinds het de laatste weken nog donker is als ik wakker word, wil ik me ’s ochtends steeds omdraaien en niet meer wakker worden, tot de zon weer schijnt en de krokussen uitlopen.
Door mijn chronische rug- en bekkenpijn, waar ik sinds 2015 mee stoei, heb ik te maken met een acceptatieproces. Zo’n proces verloopt niet heel geleidelijk; het komt in golven.
Misschien heb je me gezien. Sjouwend met mijn koffers en tassen. Eigenlijk waren het er veel te veel. Ik kon niet goed meer zien waar ik liep en verstapte me geregeld. Het was wachten tot viel en onderuitging.
Toen ik door ziekte op zoek moest naar passend werk, was het een grote wens dat ik bij een christelijk bedrijf zou kunnen werken. Hoe of wat maakte me verder niet uit, dat zou ik wel zien.
Wonderen bestaan, daar zijn de meesten wel van overtuigd. Maar zie of herken je ze ook in jouw eigen leven? Persoonlijk vind ik dat best lastig. Helemaal als mijn gebeden niet verhoord lijken te worden.
Omdat ik door mijn chronische rug- en bekkenklachten in een 2e spoor-traject terechtgekomen ben, moet ik moet solliciteren voor een baan die beter bij mijn beperkingen past. Best eng.