Binnenkort een vrouwenmeeting? Ik kom graag langs voor een interactieve lezing! Hierbij neem ik het prachtige schilderij van Carla Veldhuis mee n.a.v. mijn nieuwe boek Oneindige liefde.
Zodra elk jaar de kerst in zicht komt, is het alsof ik naar Eindhoven ben verkast. Want opeens doet mijn vrij schemerachtige habitat niet meer onder voor de Lichtstad. Omdat er overal lichtjes tevoorschijn komen.
Nu ik achter mijn laptop zit en aan dit boek werk, tikt er een vogeltje zachtjes met zijn snaveltje op mijn raam. Het getik is heel zachtjes, maar telkens wanneer ik achteromkijk en het beestje op de foto wil zetten, vliegt het weer weg.
Een tijdje geleden luisterde ik naar de radio. Er werd gesproken over de grootste flater in je leven. Mijn mondhoeken krulden omhoog toen ik weer dacht aan dat ene gênante moment, ongeveer zes jaar geleden.
Ooit stemde ik op haar: de eerste vrouw die ‘mijn’ partij op de kieslijst voor de Tweede Kamer zette. Sommige mensen in mijn omgeving vonden het belachelijk. Je kiest iemand toch om haar (of zijn) kwaliteiten en niet omdat ze vrouw is?
Er zijn van die momenten dat ik mij best schuldig kan voelen, wanneer ik voorspoed in mijn leven ervaar maar iemand anders nauwelijks het hoofd boven water kan houden. Dan tempert dat mijn geluksgevoel.
Die zondag gingen we met z’n allen naar mijn ouderlijk huis. Iedereen was gekomen. We dronken een kopje thee en aten appeltaart, gebakken met de goudreinetten die gisteren nog onder de appelboom bij de weg lagen.
Troost. Ik kan niet zonder. Dat bakkie troost bij een zus of vriendin, een liefdevol kaartje, die uitgestrekte arm die om me heen geslagen wordt, die schouder waarop ik mag uithuilen.
Een van mijn coaches koos er jarenlang voor om op haar eigen manier te leven. Ze at vaak kant-en-klaarmaaltijden, haar dagen waren stressvol en ze bewoog te weinig. Op een dag was ze het spuugzat om zo te leven.