Bewust leven

De afgelopen tijd ben ik twee tot drie keer per week in het revalidatiecentrum geweest en wat was het zwaar, het viel ontzettend tegen. Bewustwording noemen ze dat. Iedere beweging moet geanalyseerd worden. Alle oefeningen vragen veel van me, en dan heb ik het nog niet eens over het mentale en psychische deel. Gesprekken met de psychologe verlopen goed en doen me in mijn leven graven. De coach helpt me rondom mijn sociale leven, dat ook ingestort is. Het lichamelijk team helpt me, steunt me, traint me en behandelt me.

Inmiddels zitten de eerste zes weken van mijn intensieve revalidatietraject erop, en de eerste evaluatie ook. De meest gehoorde vragen de afgelopen weken zijn: Heb je er al wat aan? Merk je al verschil? En o, wat maakt dat me onzeker, want om eerlijk te zijn: nee, ik merk geen verschil. En of ik er wat aan heb? Tja, lastig te zeggen.

Tot ik deze vragen aan mezelf stel en besef dat er zeker dingen veranderd zijn. Dat ik er zeker wat aan heb. In bewustwording en acceptatie maak ik grote stappen. Stukje berusting, deel accepteren, wat belastbaarder en ik leer mezelf een andere mindset aan. Allemaal belangrijk, maar – want ja er is één grote ‘maar’ – ik heb nog steeds pijn. Sterker nog, de afgelopen weken heftiger dan toen ik startte. Er waren dagen dat ik verhuisde van bank naar bed en andersom.

Die twee dingen – de aanhoudende pijn en tegelijk de mentale vooruitgang – lijken niet tegelijk in mijn hoofd te passen. Hoe kan dit toch? Waarom gaat die pijn niet weg? Is dit echt mijn nieuwe leven? Het begint er in ieder geval steeds meer op te lijken.

Mijn eerste evaluatie was goed. Mijn conditie is op peil gebleven en ik word overladen met complimenten, omdat ik zulke grote stappen maak. Als ik vraag naar de aanhoudende pijn, zijn ze eerlijk. Dat zal waarschijnlijk chronische blijven. Maar zij hebben ook een grote ‘maar’. Want door alles wat ik hier mag leren, zal de pijn een minder grote plaats innemen in mijn leven en zal ik er beter mee om kunnen gaan.

Voor thuis krijg ik de opdracht mee om te genieten van de kleinste dingen in het leven; de dingen waar je normaal in de drukte van alledag aan voorbij leeft. Om die weer te zien. Bewust te genieten. Bewust op te merken. Bewust bij stil te staan.

Omdat ik erg van schrijven houd, maak ik mijn eigen dagboekje. Om die andere mindset te krijgen. Iedere dag schrijf ik op wat ik gedaan heb en dat het genoeg is, ook al voelt dat niet zo. Daarnaast schrijf ik op waar ik echt van genoten heb en dat ik tevreden ben, ook al voelt dat tegenstrijdig. Maar ook de tegenvallers mogen een plekje hebben, want het leven is niet perfect.

Ben je ziek? Of helemaal niet? Ik kan je deze manier van in het leven staan aanraden! Ruik de verse bloemen op tafel, geniet intens van een kinderknuffel, dans in de zomerregen, wandel door het vallende blad, haal energie uit een mooi gesprek, drink in stilte een kopje thee en hoor de vogels hun lied fluiten, zet je favoriete worshiplied aan en prijs onze grote God.

Noem het ‘mindfulness’, ‘bewust leven’ of ‘een andere mindset hebben’… Of noem het leven dicht bij God, bij Zijn schepping en Zijn beschermende handen!

Want dicht bij Hem is het leven op z’n mooist, hoe je leven er ook uitziet…