Afgelopen zondag was ik in een klein kerkje in ons vakantiedorp. De diensten in de zomer hadden daar als thema ‘vrede’. Dit was de laatste dienst in dat rijtje en de preek gaf mij veel stof tot nadenken.
Laatst zat ik met mijn dochter van zeven jaar in de auto. We moesten iets ophalen in een plaats zo’n drie kwartier rijden verderop. Tijd genoeg om bij te praten en te genieten van het samen-zijn. =
Mijn zwangerschapsverlof is voorbij, maar ik zit nog zo fijn in mijn roze bubbel. Het ruikt daar naar Zwitsal, moedermelk en babypoep. Het is er gezellig en warm. Maar buiten is de boze wereld.
Afgelopen week bevond ik mij nog in het klooster, in stilteretraite. Het thema van het weekend was ‘dankbaarheid’. Behalve de stilte en het kloosterritme en de goede zorgen van de zusters...
Dinsdag is het Valentijnsdag. Als het woord ‘opgeblazen’ ergens op van toepassing is, is het wel op de commerciële kanten van Valentijnsdag. Allemaal om te laten zien hoe verliefd je bent.
Vorige week las ik mijn dochter voor. We lagen samen op haar bed, moeder en dochter, en we lazen het verhaal van Abraham. God zei: ‘Neem je zoon Isaäk en offer hem als brandoffer aan Mij’.
Het verhaal van de verloren zoon is prachtig. Dit voorjaar volgde ik een moederretraite, waarin dit verhaal centraal stond. Drie dagen lang stonden we stil bij deze vader en zijn zoons.
Och, dacht ik zojuist. Wat mis ik het bloggen voor Sestra toch, over ik & mama-zijn. Ik ben er een behoorlijke tijd mee gestopt, maar het vuurtje laait op en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus hier ben ik weer.
Bijna Moederdag. Peuter is zo tevreden over haar zelfgeknutselde werkje dat ze het gisteren alvast heeft uitgepakt en neergezet bij haar eigen rommel. Oudste giechelt over moeders die niet in de klas mogen komen.