(Groot)vader zijn

‘Opa, opa…’ Wat vind ik het fijn als mijn kleinkinderen er bijna om vechten wie het eerst om mijn hals mag hangen. Of als die kleine meid uit haar box glunderend haar handjes naar mij uitsteekt. Heerlijk die aanhankelijkheid, maar tegelijkertijd ook die ontnuchtering, dat als er echt verdriet is, een moeder of oma de eerst aangesprokene daarvoor lijkt…

Vader en moeder… Twee keer schiep God de mens, maar toch zo heel anders. Eerst was er de man en toen de vrouw. Zij als hulp tegenover hem. Adam bleek het in zijn eentje niet aan te kunnen. Niet als man en zeker niet als vader…

Man en vrouw schiep Hij. Niet gelijk aan elkaar, maar complementair! Verrassend! Biologen, psychologen, wetenschappers kunnen er dan ook niet omheen: de hersenstructuur van een man is anders dan die van een vrouw. Met alle gevolgen van dien.

Hoe meer een vrouw en dus ook een moeder om iets of iemand geeft, hoe meer ze haar emoties verbindt aan haar ervaringen. Staat tegenover dat je als man en dus ook als vader in het algemeen moeilijker je gedachten en emoties weet te verbinden en onder woorden kan brengen wat je voelt.

Als vrouw kun je in het algemeen breder waarnemen dan een man, heb je andere interesses en merk je dingen op die mannen snel over het hoofd zien. Soms hebben mannen vrouwen nodig om creatief te kunnen denken en vrouwen hebben mannen weer nodig om bijvoorbeeld knopen door te hakken.

Vader zijn… Wat heerlijk om dat naast een moeder te mogen zijn. Genietend van Gods heilige creativiteit! Haar antennes hoeven de mijne niet te zijn. Forceren is nergens voor nodig: moeder doet wat mij als vader minder gemakkelijk afgaat. Zij is er als er van die hele tere momenten zijn. Als het gaat over kinderverdriet, maar ook als het gaat over geen kinderen kunnen krijgen… Of als het gaat over onze lieve kleinzoon waarvan we op bijna driejarige leeftijd afscheid moesten nemen. Wie zal scherper de emoties van een kind aanvoelen dan een (groot)moeder?
Wat heerlijk om dan samen als (groot)vader en (groot)moeder daarover te kunnen praten. Te ervaren dat er ruimte is voor elkaars beleving, te horen wat je vrouw als moeder bij onze kinderen voelt en ziet, maar mij als vader ontging.

Moeders en emoties, ze horen zo natuurlijk bij elkaar. Maar toch…

Het zijn van die mooie momenten als onze kinderen bij mij, als vader, aankloppen. Niet alleen om te ontvangen. Maar gewoon om te horen zeggen: ‘Pap ik houd zoveel van je.’ Al of niet met een knuffel gepaard.

Soms denk ik, zouden ze het doorhebben? Dat die paar lieve woorden je zo raken en je zo goed kunnen doen? Dat zulke momenten veel meer waard zijn dan al die tastbare cadeaus? En ook (zelfs) vaders openstaan voor het delen van diepe emoties?

(Groot)vader mogen zijn… Wat ben ik daar dankbaar voor. Vooral omdat ik weet en ervaar dat we met onze (klein)kinderen in de Vader verbonden te zijn!

Tekst: © Cock Grandia

Het is je vast niet ontgaan… Zondag is het Vaderdag, en dat vraagt om iets speciaals, om iets anders dan anders. Om die reden kleurt Sestra deze week blauw en dragen we het stokje voor een weekje over aan… mannen – vijf om precies te zijn. Allemaal hebben ze een blog geschreven rondom ‘vaders’ of ‘mannen’. En vandaag valt de eer te beurt aan… Cock Grandia.