Investeren

Een weekendje Londen voor dochter en schoonzoon betekende een weekendje kleinkinderen voor opa en oma… Ach, we passen heel regelmatig op die kleintjes, een aantal uren. Maar zo drie dagen achter elkaar was toch wel weer even wennen.

Het mondje van kleinzoon van 5 ging ’s morgen om 7 uur open en ’s avonds om half 8 pas weer dicht. In al die tussenliggende uren vertelde hij, dacht hij hardop, stelde hij vragen (sommige wel heel diepzinnig), schreeuwde en joelde hij en speelde hij urenlang met Lego en autootjes waarbij de meest fantastische scenario’s eveneens hardop werden uitgespeeld. De kleine Lego-ridders zijn in die paar dagen vele malen een gruwelijke dood gestorven…

En kleindochter van 2 kletste daar op haar eigen wijze met haar groeiende, maar nog beperkte woordenschat dwars doorheen. Haar tomeloze energie werd hier en daar enkel beperkt door wat koorts met onbekende oorzaak. Wat haar natuurlijk weer de nodige knuffels en troostwoorden van ons opleverde.

Boekjes voorlezen, met de poppen spelen, de iPad van oma, verstoppertje, tikkertje, bouwen, fietsen, het bos, de tuin… alle mogelijkheden werden ten volle benut. En regelmatig verzuchtten we dat het heel, heel leuk was, maar ook best wel vermoeiend.

Toch hadden we het niet willen missen, zouden we al die bijzondere uurtjes niet willen missen. We weten namelijk dat we, behalve het feit dat wij er zo intens van kunnen genieten, bewust maar vooral ongemerkt een berg herinneringen opstapelen voor die kleintjes. Herinneringen voor later. Dat we ze iets mogen laten proeven van wat onvoorwaardelijke liefde is. Dat we ze mogen laten merken dat ze geliefd zijn en welkom, dat ze hier thuis zijn en dat ze hier mogen zijn zoals ze zijn. De een heel anders dan de ander. Niet meer, niet minder – alleen maar anders.

En stiekem zijn we bezig met investeren. Investeren in het leven van twee pareltjes van God, die nog een heel leven voor zich hebben en die hopelijk dankzij alles wat er aan liefde, tijd en aandacht in hen wordt geïnvesteerd iets moois weten te maken van hun leven. Tot hun volle recht komen.

We hopen zo, en bidden dat ook, dat het mensen mogen worden die op hun beurt weer zullen investeren in het leven van anderen. Dat ze tot zegen mogen zijn, zoals ze nu al tot zegen zijn voor ons en alle mensen die hun pad kruisen.

En opa en oma… die genoten die zondagavond eerlijk gezegd best wel van de rust maar verheugden zich tegelijkertijd alweer op het volgende bezoekje. Een nieuwe mogelijkheid om te genieten én te investeren!