Onlangs was het Pinksteren. De dagen daarna was het alsof ik opnieuw begon te beseffen waarom dat een feest is: de Heilige Geest is uitgestort. Dat betekent, dat ik mezelf niet hoef uit te putten om van alles tot stand te brengen.
Het is voor mij altijd een worsteling om tijd voor God te vinden. Meestal begint mijn dag chaotisch en net iets te laat. Hoe anders is dat bij kloosterlingen, las ik in het boek Tijd nemen van Leo Fijen.
De afgelopen weken heb ik al mijn afspraken afgezegd en tijd genomen om alleen te zijn met God. Niet omdat ik zo heilig ben, maar juist omdat ik me al maandenlang door mijn dagen sleepte…
Wie in de supermarkt het tijdschriftenrek bekijkt, wordt omvergeblazen door magazines die gaan over onthaasten, balans, spiritualiteit en… loslaten. Grote kans dat je ook een vrouw ziet in relaxte kleding in een yogahouding.
Het kan knap lastig zijn om goed voor jezelf te zorgen. Een mens heeft veel verplichtingen. We leven in een maatschappij waarin er veel van ons verwacht wordt. Dat begint al op jonge leeftijd.
Al een tijdje ligt er veel op mijn bordje. Veel verschillende dingen ook. En soms heb ik het idee dat het me allemaal wat te veel wordt. Dat ik het overzicht dreig kwijt te raken. En wat doe ik dan?
Met mijn kinderen stond ik een paar jaar geleden voor de ingang van een mooie Italiaanse kerk. Voordat we erin gingen, zei ik hun dat ze stil moesten zijn. Daarna liepen we naar binnen.
Rust is in onze maatschappij steeds meer een verloren kunst geworden. We hebben de ouderwetse waarden van rust vervangen door een razende leefsnelheid die onze hartstocht en passie langzaam verteert.
Het is in de stiltecoupé. Je weet wel, dat gedeelte van de trein waar je met een beetje geluk een speld kunt horen vallen. Tenminste… dat is de bedoeling. Vaak is de stiltecoupé niet stil.