De meest intieme momenten met mijn dochter spelen zich in het donker af, in de nacht. Dat begon al bij haar geboorte heel vroeg in de ochtend en liep via de nachtelijke voedingen door naar de keren dat ze tegenwoordig ’s nachts moet huilen. Omdat ze een nare droom heeft gehad of ergens van is geschrokken.

Ik houd niet van veranderingen en onvoorspelbaarheid. Dat heeft te maken met mijn autisme. En daardoor kan ik er ook niet altijd goed mee omgaan. Als iemand onaangekondigd langskomt, is dat vaak niet zo’n probleem. Maar plannen die onverwacht worden gewijzigd, dat is een ander verhaal. En wat ik vooral lastig vind, is als iemand anders blijkt te zijn dan hij zich voordeed, of iets toezegt en vervolgens van gedachten verandert.

Het bootje ging steeds verder de zee op. De wind was te hard, de stroming te sterk. Nog even en het zou een stipje aan de horizon zijn. Het bootje miste een belangrijk onderdeel; het anker was niet meegenomen. Het had geen mogelijkheid om stil te liggen en te voorkomen dat het nog verder zou afdwalen.

Bij het wisselen van de seizoenen merk je dat dingen ontspruiten of afsterven, dat het warmer of kouder wordt, afhankelijk van waar je woont. Bij het kouder worden verlang je vaak naar warmere, lichtere tijden en denk je misschien: konden we deze tijd van het jaar maar overslaan.

Als je niet kunt slapen, lijkt de nacht soms eindeloos. Je draait je om, en nog eens, en nog eens … Flarden van gedachten vliegen door je hoofd, je woelt je beddengoed los en ondertussen zijn de cijfers op de wekker genadeloos. De minuten kruipen voorbij. Komt er ooit een einde aan deze nacht?

Als je bang bent of je veel zorgen maakt, is het meestal moeilijk om nog lichtpuntjes te zien. Terwijl het je juist kan helpen als je je daarop richt, in plaats van op je angst(en) en zorgen. Want die lichtpuntjes, de positieve dingen in het leven, kunnen je hoop en moed geven om vol te houden.

Er is één ding wat iedereen met elkaar gemeen heeft: we hebben geen idee wat we aan het doen zijn. We worden zonder er echt iets voor te hoeven doen volwassen. Maar als niemand zich bemoeit met onze groei worden we geen functionerende volwassenen. Zonder hulp van anderen leren we niet lopen, lezen, werken en sociaal zijn.

Ik ken geen betere plek om mijn hoofd leeg te krijgen dan het strand. Lekker lopen langs de vloedlijn, zodat ik af en toe weg moet springen om geen natte voeten te krijgen. De wind door mijn haren, de wereld op afstand − geen gevaar bedreigt me meer.

Perfectie is iets waarover we kunnen praten, maar wat niet tastbaar is. Het streven ernaar heeft iets goeds, namelijk dat het ons uitdaagt het beste uit onszelf te halen. In de Bergrede vinden we een begrip dat dicht raakt aan perfectie: volmaaktheid. Het Griekse woord dat hier wordt gebruikt, teleios, betekent ‘volmaakt’, in de betekenis van ‘afgerond’.