Hoe sneller, hoe beter; het zou mijn motto kunnen zijn, want ik ben dol op snel (en altijd in voor beter). Snel naar het dorp, om boodschappen te doen. Snel een lunch in elkaar flansen. Kortom: niets fijner dan snel.
Afgelopen weken dacht ik na over het thema van deze 'Zomer': rust. Hoe zou ik ‘rust’ kunnen definiëren? ‘Rust’ omschrijven, betekent haar kunnen vasthouden in mijn gecontroleerde wereldje.
‘Even wachten, hè? Pas oversteken als mama bij je is. Ja, ga maar. Nu even zoeken waar de lift is. O, daar, duw jij op het knopje? Nu moeten we wachten tot die beneden is.’ Even later: ‘Geef je fiets maar aan mama.’
De afgelopen weken, wat zeg ik, máánden, is mijn leven in een stroomversnelling terechtgekomen. Een bruiloft, gevolgd door een zwangere dochter in huis, en als toppunt een prachtige bevalling en een intens genieten van een nieuw leventje.
Kon ik maar alles tegelijk en alles ook nog eens goed doen, verzucht ik zo nu en dan. Zoals de afgelopen tijd en dat komt doordat ik druk bezig ben met het starten van mijn eigen (coaching)praktijk.
Wie had gedacht dat deze man ooit boeken zou schrijven over rust en stilte? Ik niet. Constant ben ik in gevecht met enerzijds mijn gedrevenheid en anderzijds mijn hart, dat rust en stilte zoekt.
Daar lig ik dan, op mijn ligstoel op het strand. Ik sla mijn zomerglossy dicht, sluit mijn ogen achter mijn modieuze zonnebril en soes langzaam weg. Dat wil zeggen, dat is de bedoeling.
Rust. Stilte. De wind horen ruisen en de regen tegen je raam horen slaan. Met een bakkie thee kan ik dan heerlijk voor me uit staren en nadenken over m'n leven. In wat voor seizoen leef ik nu eigenlijk?