Al een tijdje ligt er veel op mijn bordje. Veel verschillende dingen ook. En soms heb ik het idee dat het me allemaal wat te veel wordt. Dat ik het overzicht dreig kwijt te raken. En wat doe ik dan? Dan zet ik, controlfreak als ik ben, nog een tandje bij. Dan doe ik nóg meer mijn best. Probeer ik alles nog wat beter te doen. Van een maaltijd voor vrienden die komen eten maak ik net wat meer werk. Voor een vergadering bereid ik me langer voor, zodat ik zeker weet dat ik er alles aan heb gedaan. Kortom: ik ren maar door, sta volledig in de ‘doestand’.
Misschien herken je het wel, die ‘doemodus’. Wie daar in elk geval van wist, was Martha (uit de Bijbel). Zij kon er ook wat van. Er staat: Maar Martha had het veel te druk met klaarmaken van het eten. Op een gegeven ogenblik werd het haar te veel. Zij kwam bij Jezus staan en zei: ‘Here, hoe kunt U het goed vinden dat mijn zuster hier maar zit, en ik al het werk moet doen. Zeg toch tegen haar dat ze mij moet helpen.’
Niet zo gek deze reactie, want de ‘doemodus’ is een houding op basis van evaluatie. Je constateert dat er iets te veel of te weinig is en dat er dus een oplossing moet komen. Het is niet goed zoals het is. Er is geen acceptatie en dat geeft een onbevredigend gevoel. Dus ga je er alles aan doen om ervoor te zorgen dat je wél een bevredigend gevoel krijgt.
Zo werkt het in elk geval altijd bij mij, tot het moment aanbreekt waarop een uitspraak van Jezus tot me doordringt: ‘Kom bij Mij. Ik geef je rust, Mijn juk is zacht en Mijn last is licht’. Langzaamaan kom ik tot stilstand. Ik let eens op mijn ademhaling, ga rustig zitten met een kopje thee en voel hoe ik zit, hoe ik gedragen wordt door de stoel. Ik voel mijn voeten op de grond, de zitting onder mijn billen en benen, en mijn rug gesteund door de leuning. Mijn handen om mijn favoriete beker, de warmte van de thee in de beker dringt door in mijn handen. Het is goed zo. Ik kom tot rust.
In die rust kan ik ruimte maken voor gevoelens en gedachten die horen bij wat er zich nu afspeelt in mijn leven. Ik merk dat ik ze kan erkennen en accepteren. En langzamerhand trekken alle jagende gevoelens voorbij. Ze komen tot rust.
In deze ‘zijn-modus’ is er geen evaluatie. Het is zoals het is en dat is goed. Ik merk dat er ruimte komt om op een mildere manier naar al die zaken op mijn bordje te kijken. Ik kan er als het ware wat afstand van nemen. Niet alles hoeft beter. Er hoeft geen tandje bij. En dat is fijn!
Tekst: © Tineke Voorthuis
Wil jij ook vanuit de ‘doemodus’ in de ‘zijn-modus’ komen? Wil je leren hoe je ruimte maakt voor dat wat het leven met zich meebrengt? Meld je dan aan voor de stiltedag van Aandachtig Leven op zaterdag 13 april. Je bent van harte uitgenodigd! Kijk voor meer informatie en aanmelden hier. En wil je op de hoogte blijven van alles rondom Aandachtig leven? Volg ons dat op Facebook of houd onze site in de gaten.