Het is jammer. Spelen jongens op de peuterspeelzaal en in groep 1 en 2 nog zo gezellig met meisjes, vanaf een jaar of 7 is dat vaak over. Waarom? Jongens die met meisjes spelen, vallen vaak buiten de groep.
Dinsdagavond: opvoedkring. U kent het wel: een groep ouders, die samen het beste zoeken voor hun kinderen. Vanavond komt het gesprek als vanzelf op die andere partij: de minder goed gelukte ouders.
‘Ik hou van jou. Ik ben trots op jou. Ik vind je zo mooi. Oké, je hebt ook weleens irritante pubergrapjes. Slaap lekker.’ Dat gezegd hebbende, geef ik haar een dikke kus en loop bij haar bed vandaan.
Nog even een kusje geven aan mijn zoon, voordat ik mijn eigen bed in duik, dacht ik laatst. Want ik vind het heerlijk om nog even mijn lieve jongen te knuffelen en zijn dekens goed te leggen, voordat ik slapen ga.
Honderden tieners stoppen we erin: de school. Vier, vijf, zes, soms zeven jaar lang. Leren zullen ze, vier, vijf, zes, soms zeven jaar lang! Vanaf dag één, als ik mijn brugger uitzwaai en hij volgestopt wordt met kennis.
‘Niets is wat het lijkt’, hoor ik regelmatig voorbijkomen in een televisieprogramma. ‘Niets is wat het lijkt’ gaat ook op voor het leven met een paar pubers in huis. Vanzelfsprekendheid en logica e..d. zijn ver te zoeken.
Opvoeden is een ding. Ook hier. Een continue zoektocht naar de balans tussen leren en laten leren, aandacht geven en zelf vermaken, hulp bieden en zelf ontdekken. Maar ik een curlingouder?
Misschien is het wel je mooiste taak als moeder: je geloof doorgeven aan je kind(eren). Om hen te laten ontdekken Wie God is en voor hen wil zijn. Maar hoe doe je dat?
Daar gaat ze dan. Met een grote koffer, een kleinere en een rugzak, ’s morgens vroeg op Schiphol. Ze vindt haar weg op het vliegveld en checkt in, alsof ze het dagelijks doet. Voor ons is dat niet echt het geval.