Niets is wat het lijkt
‘Niets is wat het lijkt’, hoor ik regelmatig voorbijkomen in een bekend televisieprogramma. ‘Niets is wat het lijkt’ gaat ook op voor het leven met een paar pubers in huis. ‘Vanzelfsprekendheid’ en ‘logica’, ‘voorspelbaarheid’ en ‘vertrouwdheid’, zomaar een paar begrippen waar je afstand van moet doen als je kinderen de tienerleeftijd bereiken en de hormonen hun hersens tijdelijk buiten werking stellen.
‘Mam, ik ben thuis hoor! Netjes op tijd, hè?’ Het is nog geen twaalf uur en inderdaad, kindlief is netjes op tijd. Als net beginnende puberouders neem je dan aan dat het avondje uit van je kind afgelopen is en je kind na die mededeling netjes in zijn bed gaat liggen. Als ervaren puber ouder, gepokt en gemazeld door de realiteit, weet je wel beter. Ff checken dus, of je puber niet de benen weer neemt en de avond een verlenging krijgt.
De ene avond appen je kinderen een sprookjesachtige selfie van hen als liefhebbende broers en zus die samen met hun jongere broertje een spelletje aan het doen zijn, terwijl jullie een avondje weg zijn. Een andere avond kom je erachter dat tijdens een gelegenheid waarbij je niet thuis was zich dingen hebben afgespeeld die het daglicht niet kunnen verdragen. Dag, lief sprookje. Hallo, harde werkelijkheid!
Het schudt de boel behoorlijk op, pubers in huis. En niet alleen de boel, ook mijzelf. Als ik de eerste schok verwerkt heb, moet ik me gaan beraden: Wie zijn deze wezens in mijn huis? En wie ben ik zelf eigenlijk? Wat is waar en wat niet? Waar liggen mijn grenzen en wat vind ik echt belangrijk in het grootbrengen van onze kinderen?
Hun gerammel aan mijn grenzen, die ik altijd vanzelfsprekend heb kunnen stellen, dwingt me om na te denken over de vraag of ik dit echt belangrijk vind. Of dat zij de gevraagde ruimte misschien toch aankunnen? Het dwingt me opnieuw te kijken naar mijn kinderen en waar die in hun ontwikkeling zijn. Toch een paar stappen verder dan ik dacht? Het dwingt me op te letten op wat er met hen gebeurt, met hen in contact te blijven.
En soms moet ik toegeven dat ze inderdaad al meer aankunnen dan ik dacht. Dat, in dit geval, dat lieve joch een heuse volwassene aan het worden is. Andere keren blijf ik bij mijn punt, maar kan ik wel uitleggen waarom. Zo zoeken we samen naar een nieuwe balans, met ruimte én grenzen…
Precies wat het lijkt!
Gesa van Delft
Nieuwe berichten door Gesa van Delft (toon alles)
- Gewoon doen, joh! - 15 maart, 2019
- Selectief geheugen - 4 februari, 2019
- Oud en nieuw - 2 januari, 2019
