Daar gaat ze…
Daar gaat ze dan. Met een grote koffer, een kleinere en een rugzak, ’s morgens vroeg op Schiphol. Ze vindt haar weg op het vliegveld en checkt in, alsof ze het dagelijks doet. Voor ons is dat niet echt het geval. Hoewel, een halfjaar geleden zwaaiden we haar broer uit voor drie maanden buitenland en nu is zij aan de beurt, dus misschien went het.
Nog een hug, een groepsselfie met broers en we zwaaien haar uit. Zwaaien nog eens als ze voor de poortjes van de douane staat te wachten. En nog eens als ze erdoor mag. We zwaaien zo hard dat zelfs de douanebeambte zich geroepen voelt om terug te zwaaien.
Als ze echt uit het zicht is verdwenen, draaien we ons om en gaan op zoek naar de auto. We gaan naar ons werk, naar school en doen wat we altijd doen op dinsdagen. Maar het is anders. Tussen onze bezigheden door houden we dat kleine vliegtuigje op FlightAware.com in de gaten.
Het lijkt er ééuwen over te doen voordat het ook maar in de buurt van Brazilië komt. Tot om tien over negen ’s avonds op datzelfde scherm het bericht verschijnt: Toestel geland. Gelukkig, ze is er. Maar echt gerust zijn we pas als er later een appje komt met het bericht dat ze goed is aangekomen en opgevangen.
Daarna glijden de dagen en de weken voorbij. We appen en skypen. We zijn blij haar lach te zien en haar stem te horen. Het gaat goed met haar. En de tijd vliegt. Vertrok ze met sneeuw uit Nederland, nu hebben we al een paar keer in de tuin gegeten en zelfs een korte broek opgeduikeld voor die paar middagen dat het echt warm was. We krijgen een kleurtje. Zij ook trouwens, want bij haar is het dertig graden.
En haar kleurtje is niet het enige wat verandert. Ze vertelt al skypend over de Engelse les die ze geeft. Over bezoekjes aan mensen in de favela die in zulke andere omstandigheden leven dan wij. Ze vertelt over schoten die ze vanuit de omringende favela hoort. Oorlog tussen bendes. Over spinnen van een grootte waar wij de buurt voor zouden afzetten. Dat ze daar voor alles bidden – ‘Echt mam, je kunt het zo gek niet bedenken!’ – behalve voor het eten. Tja…
Langzaam, bijna niet merkbaar, voltrekt zich de verandering. Merken we dat ze loskomt van ons. Dat al die nieuwe ervaringen haar op een nieuwe manier vormen. Goed zo meisje! denk ik bij mezelf, want daarvoor is ze geboren, om mens te worden: een uniek en eigen mens, met eigen ervaringen, eigen meningen en eigen keuzes. Daarvoor heeft haar Schepper haar gemaakt.
En als ze terugkomt, en we haar na lang wachten op Schiphol weer in onze armen kunnen sluiten, ben ik dankbaar. Niet alleen voor het feit dat ze weer veilig terug is, maar ook voor het feit dat ze heeft kunnen gaan. Voor alles wat ze geleerd heeft en iedereen die ze ontmoet heeft. Voor wat haar gevormd heeft.
Voor het feit dat ze een beetje meer geworden is wie ze is!
Gesa van Delft
Nieuwe berichten door Gesa van Delft (toon alles)
- Gewoon doen, joh! - 15 maart, 2019
- Selectief geheugen - 4 februari, 2019
- Oud en nieuw - 2 januari, 2019
