Loslaten kun je leren

Het is al weer een paar jaar geleden, maar het moment staat nog in mijn geheugen gegrift. Onze oudste dochter, Linde, ging voor het eerst naar school. Ik had speciaal een week vrij genomen, om dat proces goed te kunnen begeleiden. Wat was ze nog klein. Eigenlijk veel te klein voor school, vond ik.

Die middag haalde ik haar weer op. De dag had lang geduurd. Linde zelf was redelijk goed te spreken, maar haar verslag deed mij het zweet uitbreken. ‘Er waren grote jongens. Ze gooiden een bal op mijn ringetje. Toen heb ik het om een andere vinger gedaan.’ Daar paste het helemaal niet omheen, dus haar vinger was dik en blauw. Ik besprak het later met de juf en die opperde dat ze haar ringetjes maar voor de zondag moest bewaren. Dat was echt pittig.

Ik had het gevoel dat ik mijn kostbaarste bezit losliet in het Wilde Westen!

Begin september ging onze tweede dochter, Marit, naar school. Wat een verschil! Zij heel relaxed, ik heel relaxed. Gewoon een vloeiende overgang. Kennelijk ik heb het inmiddels – gelukkig – geleerd, dat loslaten.

Ik moet vaak aan die eerste schoolweken denken als ik in scheidingssituaties met moeders praat. Zonder uitzondering hebben zij ook zo’n ervaring van loslaten, maar dan nog veel emotioneler. Vader woont net in een ander huis en daar wil hij zijn kinderen natuurlijk ontvangen. Maar moeder stelt het uit en komt met vage excuses. Uiteindelijk komt de aap uit de mouw: het lukt moeder nog niet om haar kinderen los te laten. ‘Hebben ze wel een eigen kamer?’ ‘Ga je wel met ze naar de kerk?’ ‘Welke kerk dan?’ ‘Je gaat ze toch niet elk weekend patat voorschotelen?’ ‘Denk erom, Fleur moet echt om zeven uur naar bed!’

Wat begrijp ik hen goed, die moeders. Dat vertel ik hun ook. Vervolgens stel ik steevast de vraag of ze de vader van hun kinderen een goede vader vinden. Gelukkig is het antwoord meestal positief. Dan geef ik aan dat het grootste probleem in hun eigen hoofd zit. Ze zullen hun kinderen moeten loslaten en zowel vader als kinderen het vertrouwen moeten geven dat het goed is, zoals het is. Dat ze zelf thuis zitten te huilen, zoals ik in die eerste schoolweek deed, dat is niet erg. Het zal steeds beter gaan.

Want loslaten kun je leren. Dat heb ik bewezen. En dat bewijzen keer op keer de moeders in mijn praktijk!

Als je gaat scheiden, is er veel pijn en verdriet, maar ook veel onzekerheid. Hoe moet je verder met je leven? Wat kun je verwachten in het verwerkingsproces? En hoe kun je de kinderen hier het beste doorheen helpen? Maar ook: wat betekent God in dit alles? Met Leven met scherven willen de auteurs je helpen om een begin te maken met de verwerking van een echtscheiding. Heel zorgvuldig en meevoelend word je op weg geholpen en krijg je alle praktische informatie die je nodig hebt. Aan bod komen onderwerpen als verlies en rouw, omgaan met kinderen, je ex en schoonfamilie, maar ook juridische thema’s als mediation, ouderschapsplan en financiën. Het boek bevat verwerkings- en bezinningsvragen met schrijfruimte. Zo kun je je ervaringen van je af schrijven.