Na een intensieve revalidatieperiode voor chronische rug- en bekkenpijn, belandde ik in een 2e spoor-traject. Dat betekende: testen doen, ontdekken wat ik wil, gesprekken voeren en uiteraard heel veel solliciteren.
Het is donderdagmiddag, halftwee, en ik zit aan tafel zit ik te snotteren, want na een pittige revalidatie voor chronische rugpijn en bekkenproblemen en bijna een jaar in de ziektewet, is er deze dag een oordeel over mij geveld.
Nu mijn revalidatie erop zit, is de deur van het revalidatiecentrum achter me dichtgegaan. Vijf maanden moest ik intensief revalideren om te leren omgaan met mijn chronische bekken- en rugpijn en ik heb veel geleerd.
De afgelopen maanden heb ik een intensief revalidatietraject gevolgd, in een poging de pijn in mijn bekken en heup te verminderen. Drie keer per week, en dat vijf maanden lang, ben ik daarvoor in het revalidatiecentrum geweest.
De afgelopen tijd ben ik twee tot drie keer per week in het revalidatiecentrum geweest en wat was het zwaar, het viel ontzettend tegen. Bewustwording noemen ze dat. Iedere beweging moet geanalyseerd worden.
Eindelijk is het zover: ik mag starten met mijn revalidatietraject. Maanden heb ik uitgekeken naar deze kans, deze nieuwe start. Zenuwachtig haal ik mijn tas tevoorschijn, vul een fles met water, stop mijn sportkleding erin…
Kwetsbaar durven zijn over je ziek-zijn, is lastig. Maar als je die hobbel eenmaal genomen hebt, ben je er nog lang niet. Hulp vragen, wat daarop volgt, is misschien nog wel moeilijker. Een forse drempel. Wat zeg ik?
Toen ik klachten kreeg, wilde ik het niet delen. Na een tijdje moest ik het wel delen in mijn naaste kring, want al snel werd ik gemist in de kerk en ook op mijn werk en dus moest ik vertellen dat het niet zo goed ging.
Na een lang traject van pijn en fysio en doorploeteren, diagnoses en onderzoeken, kreeg ik half maart de uitslag en mijn behandelplan. En die viel tegen. De intensiteit ervan overviel me… vloog me een beetje aan.