Tussen moeten en niksen
‘Even wachten, hè? Pas oversteken als mama bij je is. Ja, het kan, ga maar. Nu zoeken waar de lift is. O, daar, duw jij op het knopje? Nu moeten we wachten tot die beneden is.’ Even later: ‘Geef je fiets maar aan mama. Nu moet je een hele grote stap nemen. Nee, we kunnen niet zitten, alle plekken zijn bezet. Houd de kinderwagen maar goed vast, want we gaan zo rijden.’
Samen met kinderen de metro of tram pakken, vergt meer dan op het laatste moment tussen de al sluitende deuren naar binnen glippen. En daarom voelde het zo vreemd om op die eerste echt zomerse dag dit jaar helemaal alleen door Rotterdam te reizen. Kaal eigenlijk en tegelijkertijd heel makkelijk en ook fijn. Eindelijk had ik een hele dag om te doen en laten wat ik wilde. Niks moet, niksen mag. En toch voelde dat niet zo.
Ruim een jaar lang dronk de jongste niets anders dan borstvoeding. Alleen bij mij, niet uit de fles, elke drie uur. Dat gaf weinig vrijheid, waar ik juist zo naar verlangde. Gewoon even alleen, zonder kids. Gewoon even alleen Annelies, zonder mamabezigheden. Dus zodra de fles geaccepteerd werd en manlief aanbood een dag vrij te nemen, begonnen de radertjes in mijn hoofd op volle toeren te draaien. Ik overdacht elke mogelijke invulling nauwkeurig, want deze zeldzaamheid moest optimaal benut worden.
En daar zat ik dan, zonder kinderen, in de tram. Ik had bedacht dat zulke ritjes ideaal zijn om ongestoord wat te lezen. Maar in plaats daarvan staarde ik voor me uit en maakte in gedachten een tijdschema. Als ik zo laat naar… dan kon ik zo laat naar… Koffiedrinken, lezen, lunchen, bloggen, terrasje pakken, lezen en dan misschien nog mijn nieuwe fiets ophalen. En dat in combinatie met het lijstje hotspots dat ik had opgezocht. Zonder wagen, loopfiets en kids stapte ik vlot de tram uit, maar mijn hoofd zat bomvol. Niks moet? Niksen mag?
Toen het terras van de eerste hotspot vol bleek te zitten, was ik er klaar mee. Wie hield ik nou eigenlijk voor de gek? Even verderop, bij een ander leuk tentje, bestelde ik een koffie en pakte mijn boek. Het lukte zowaar om mijn gedachten even ‘uit’ te zetten en ik genoot van het moment. En toen de koffie op en het hoofdstuk uit was, nam ik een beslissing: bij de volgende bestemming zou ik de rest van de dag doorbrengen. Ik belandde op een heerlijk terras aan de Maas, waar ik lunchte en vervolgens in een relaxstoel plofte.
En terwijl ik daar ontspannen in het zonnetje zat, vroeg ik me af wat me had bezield om zelfs voor mijn vrije dag een to-do-list te maken. Het ‘niksen mag’ is misschien nog een stap te ver voor mij, maar de optie tussen moeten en niksen is me prima bevallen. De rest van de dag moest ik van mezelf niksen en dat was heerlijk. Voor herhaling vatbaar!
Nieuwe berichten door Annelies van Poelgeest (toon alles)
- Iedereen is anders - 18 maart, 2019
- Een eigen plek - 5 februari, 2019
- Een slechte moeder? - 16 januari, 2019
