Er was eens, lang, lang geleden, een echtpaar. Ze verzamelden graag stenen. In de bergen, in mijnen, op verlaten weggetjes – op de meest onverwachte plekken kwamen ze mooie stenen tegen.
Ik heb me recent heel wat keren opengehaald aan prikkeldraad. Maar ik wilde iets hebben wat zich aan de andere kant van het prikkeldraad bevond – dus elke keer rende ik ertegenaan. Alles om verder te komen.
Er zijn van die dagen dat ik tegen het einde van de dag een stille blijdschap in mezelf voel. Het welt op als de klanken van de mooiste muziek, plooit zich in de hoeken van mijn ziel en maakt sprankelende bubbeltjes...
Een paar jaar geleden leerde ik van mijn zusje een belangrijke levensles. Het was zo mooi en zo intens, dat ik er stil van werd. Mijn zusje was uitgenodigd om een lezing over arbeidsmarktcommunicatie te houden.
Het is er altijd geweest. Dat knagende gevoel dat ik niets waard ben. Dat niemand mij ziet. Dat niemand van mij houdt. Misschien is het zelfs van generatie op generatie doorgegeven, in onze ziel gebrand.
Ik ben een controlfreak. Daar kom ik meer en meer achter. Of, misschien is dit dichter bij de waarheid: ik ben, als het om loslaten gaat, een hopeloos-geval-ze-leert-het-nooit-loser. Ik kan niet loslaten.
Als zelfstandige coach en therapeut ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen acquisitie. Hoeveel opdrachten en klanten ik heb, hangt voor een deel af van mijn inspanningen om een opdracht te verwerven.
Tot op het laatste moment wist ik niet waar deze blog over zou moeten gaan. Mijn gedachten gingen langs verschillende onderwerpen, maar niets leek passend, interessant of actueel genoeg.
Een tijdje terug heb ik een DISC-test gedaan. Voor wie het niet kent: de DISC is een vragenlijst om je persoonlijkheid te onderzoeken. De letters D, I, S en C vertegenwoordigen de vier persoonlijkheidsstijlen.