Eerlijk gezegd, ben ik niet zo van de ‘doe je stille tijd elke ochtend’. Sterker nog, de afgelopen maanden zat m’n hoofd zo vol met alles wat er speelde, dat ik weinig behoefte had om mijn hart te delen met God.
Misschien heb jij het idee dat je hele leven een proces is waarbij je probeert te worden wie je bent en moeten er nog heel wat persoonlijke muurtjes afgebroken worden voordat je kunt doen waarvoor je bedoeld bent.
Er is heel veel schaamte. Over allerlei dingen. Schaamte over de depressie die al zo lang duurt, schaamte over angst die je elke keer weer verlamt, schaamte over de onzekerheid waar je al jaren mee worstelt...
Het was een grauwe en koude dag in maart, vijf jaar geleden. Ik weet het nog goed. De zon liet zich nauwelijks zien. Mijn man en ik zaten in de auto en waren op weg naar een crematie.
Een paar weken geleden startte ik samen met nog een andere Nederlander, drie Japanners en een jonge Engelse vrouw een cursus Italiaans in Bologna, Italië. De privéschool waar wij les hadden, was een van de weinige scholen die nog open was in de stad.
Zittend op de witte marmeren trappen van de Basilica di San Petronio kijk ik uit over het plein van Bologna, Piazza Maggiore. Midden op het plein staan honderden lege stoelen te wachten totdat het donker wordt.