We hebben lang getwijfeld. Gaan we wel, gaan we niet? Want ja, we zijn krap een jaar verhuisd, de badkamer wordt deze zomer nog verbouwd, we hebben de tuin al flink aangepakt. Kortom; kosten zat.
’s Ochtends ben ik niet op m’n best. Vooral niet als er een verplicht karakter aan lijkt te zitten. En nu met een schoolgaande dochter zit er eigenlijk elke ochtend wel een verplicht tintje aan het opstaan.
Er was eens een man die zich enorm aan zijn eigen schaduw ergerde. Hij was zo ongelukkig over zijn eigen voetstappen, dat hij besloot om ze achter zich te laten. Maar dat leek een onbegonnen karwei.
Dodenherdenking, 4 mei. Elk jaar vraag ik me weer af: hoe heeft het toch kunnen gebeuren? Al de Joden, zonder verzet afgevoerd. En een andere prangende vraag: wat zou ik gedaan hebben?
Onlangs heb ik mijn auto in de prak gereden. Ik reed een uitrit uit omdat er in onze wijk geen parkeerplekken meer waren. Er kwam een andere auto aan die voorrang had, waar ik netjes op wachtte.
Van de week schrok ik vroeg in de ochtend wakker. En of ik er nu van gedroomd heb of niet; ik werd wakker met de gedachte aan Noach. Noach, een geliefd persoon in kinderbijbels en prentenboeken.
Afgelopen week zijn we op vakantie geweest in Inzell in Duitsland, vlak ij de Oostenrijkse grens. We hebben heerlijk genoten en de omgeving is daar prachtig. In de buurt ligt het plaatsje Berchtesgaden.
'En wat zeg je dan?' Welke ouder zegt dit niet tegen een kind als het iets krijgt? Want het hoort om iemand te bedanken als je iets krijgt. En het is ook fijn als een ander laat merken dankbaar te zijn voor wat je gaf.
Hoi, mijn naam is Martha. Je kent me vast wel. Ik ben die vrouw die altijd druk in de keuken bezig is. Ik ben de vrouw die voor de soep en broodjes zorgt, de vrouw die altijd teveel hooi op haar vork neemt.