Lieve mama, lezeres van Sestra mama,
Het is tijd om afscheid te nemen als hoofdredacteur van Sestra mama. Wat een plezier heb ik gehad in het maken van dit mooie blad! Toen ik in 2018 gevraagd werd om hoofdredacteur van, toen nog, Jente te worden, was ik hoogzwanger van mijn dochter Lobke (nu bijna drie). Ik vond mezelf in geen enkel opzicht geschikt om moeders advies te geven maar wel als ervaren bladenmaker en dus besloot ik het avontuur aan te gaan.
In mijn jaren als hoofdredacteur van Sestra mama heb ik heel wat moeders gesproken, online en offline. Wat me daarbij opvalt, is een gekke tweedeling. Aan de ene kant heb je de welbekende #moedermaffia, een bar ongezellige term die aan een grote groep moeders geen recht doet, maar aan een net zo grote groep wel: moeders die afgaan op een enkel plaatje wat ze zien – een beentje scheef in een draagzak (of moest het nou een doek zijn), een chaotische keuken, een moeder die fulltime werkt – en over al die dingen een flinke mening heeft die geuit moet worden.
Aan de andere kant heb je de beweging die heel snel de dooddoener #levenenlatenleven roept. Of: #youdoyou. Geïrriteerder kun je me niet krijgen als ik zulke termen lees, onder vlogs van mama’s die veel kritiek krijgen. Want als er iets het allerergste is, is het onverschilligheid. Ik heb, vooral afgelopen jaar, moeders gezien die het hoofd net of niet meer boven water hielden. Huwelijken, veel huwelijken, waarop de last van een jaar lang te veel druk op elkaar en het gezin, té heftig drukt. Moeders die zich eenzaam voelen, niet begrepen. Die schreeuwen en het niet willen, die zich schuldig voelen, altijd maar dat schuldgevoel. Ik signaleerde ook dat de taakverdeling binnen het gezin niet altijd evenredig verdeeld werd toen er thuisgewerkt moest worden en dat de mental load vooral iets is waar vrouwen mee te maken hebben.
Het is dus geen tijd voor onverschilligheid. En zeker niet voor moedermaffia. Het is tijd dat we juist meer naar elkaar omkijken. Gaan doorvragen, over onze relaties, over onze schuldgevoelens, over onze zelfbeheersing. Laat dit een tijd zijn waarin we geen heel dorp meer hebben om onze kinderen groot te brengen, maar het al genoeg is om één of twee mensen te hebben aan wie je hulp kunt vragen of aan wie je dat aanbiedt. Een tijd waarin jij op jouw manier mama mag zijn en je van andere mama’s accepteert dat zij het weer op hun manier doen. Dat is ook waarom Sestra mama als ondertitel heeft meegekregen: zo ben ik mama. Mét kinderen aan de borst of niet, mét een carrière of niet, mét draagzak of niet. Als je maar weet dat jij, ook als mama, Gods geliefde dochter blijft, dat Hij altijd teder voor je zorgt en dat jij vanuit die wetenschap weer mag omkijken naar andere moeders die dat nodig hebben.
Lieve mama, ik wens je alle goeds!
Veel liefs,
Eline Hoogenboom
PS Ik wil heel graag Esther bedanken, die als eindredacteur van onschatbare betekenis is voor Sestra mama en met wie ik veel gesprekken over deze onderwerpen heb gevoerd, Pieter, uitgever, voor alle mogelijkheden en alle toffe freelancers die meewerken aan dit prachtige magazine. Sestra mama gaat natuurlijk gewoon door! Wie mijn opvolger wordt, is nog niet bekend maar zal jou verteld worden zodra dat bekend is.
Wil je Eline volgen? Volg haar dan op @elinehoogenboom en wist je al dat ze sinds kort een podcast heeft? De niet zo perfecte podcast, die je kunt vinden op alle podcastkanalen.