Moeder?

Wat voor soort moeder ben jij? Een poos geleden kwam deze vraag op mijn tijdlijn op social media voorbij. Een vraag die binnenkwam en tot nadenken stemde. Ik was zo’n meisje dat vroeger al in vriendenboekjes schreef dat ze het allerliefste moeder wilde worden. Alleen toen ik kinderen wilde, kwamen ze niet. Jarenlang leefde ik met een onvervulde kinderwens. Ik voelde me een moeder, maar dan een moeder zonder kinderen.

Nu mag ik moeder zijn, waar ik God elke dag dankbaar voor ben. Die periode van wachten heeft mij voor een groot deel gemaakt tot de moeder die ik nu ben. Al die jaren van wachten, hopen, bidden, smeken, huilen, wanhopen, teleurstellingen, behandelingen, wachten, verliezen, opgeven en weer doorgaan. De onzekerheid van of ik ooit moeder zou mogen worden. Dit soort dingen neem je mee in je hart en worden daarmee automatisch ook onderdeel van wie jij bent en wie je dus als moeder bent.

Als je na lang wachten moeder wordt, geeft dat gemengde gevoelens. Je kunt je schuldig voelen tegenover wensmoeders zonder kinderen; je hebt het gevoel dat je alleen maar dankbaar mag zijn en niet mag klagen of dingen lastig mag vinden. Ook de pijn en het verdriet van het proces dat ertoe geleid heeft dat je moeder bent, kan af en toe weer de kop opsteken. Ergens voel je je nog steeds niet altijd behoren tot te categorie ‘moeder’. Zoals iemand in mijn boek omschrijft: ‘Het voelde alsof ik bij beide groepen niet hoorde. Niet meer kinderloos, maar ook niet een moeder zoals anderen.’

Komende zondag is het Moederdag; de reclames vliegen je al om de oren. Ik denk dan aan al die vrouwen die zich moeder voelen, maar dan zonder kinderen. Die in deze tijd steeds weer opnieuw geconfronteerd worden met hun intense verdriet. Verdriet dat de buitenwereld vaak niet ziet. Laat jij, als je moeder bent, juist in deze tijd al die mooie, worstelende vrouwen weten dat je aan hen denkt, dat je hen ziet en geef hun bijvoorbeeld iets liefs cadeau.

Nog even terug naar die eerste vraag. Wat voor moeder ben jij? In mijn geval… Een zeer dankbare moeder, die soms huilt om al die vrouwen die geen moeder zijn, maar het wel graag willen. Een moeder die zich extra zorgen maakt om haar kinderen, omdat ze zo bang is ze weer kwijt te raken. Een moeder die haar kinderen heel veel liefde mee wil geven en hun wil laten weten hoe bijzonder ze zijn en hoe dankbaar voor en blij we met ze zijn.

Een moeder die weet dat het leven stormen kent, dat het leven niet maakbaar is en dat je teleurgesteld zult worden. Een moeder die het leven hier op aarde soms ook maar stom vindt en dan ook helemaal niets van God begrijpt. Maar ook in alle stormen heeft geleerd dat God er wel is, ook als je Hem niet ziet. Dat God wonderen kan doen. Dat God bij je blijft in de storm, jouw hand vasthoudt en je weer veilig thuisbrengt.

Rolienke schreef Dan neem je toch een hond? Het boek wil je helpen om constructief om te gaan met alle emoties, gevoelens en gedachten die door je heen gaan als je te maken hebt met kinderloosheid. Je krijgt informatie over allerlei zaken die je tegenkomt in het proces, zoals de reacties van mensen om je heen, je relatie met God en het behandeltraject, en het boek bevat ook verwerkings- en bezinningsvragen. Dit alles is gelardeerd met humor, ervaringen en Bijbelstudies.