Oud en nieuw
Oud en nieuw, ondanks alle clichés is het voor mij toch een moment van even stilstaan. Dit jaar nog wat meer dan andere jaren, want dit jaar, vorige maand eigenlijk pas, overleed mijn vader. Jullie kennen hem niet, maar mijn vader was echt een lieve man, vol humor en vriendelijkheid. Hij hoort nog bij 2018, maar bij 2019 niet meer. Ik moet hem dus opnieuw een beetje loslaten.
De laatste jaren had mijn vader dementie. Dat was best moeilijk, maar ook ontroerend soms. Wat kan een leven kwetsbaar zijn, merkte ik. En wat heb je, als je kwetsbaar bent, armen om je heen nodig, om je te omhelzen, om je op te vangen en voor je te zorgen.
Ik weet nog dat ik het verpleeghuis binnenliep, met mijn tienerkinderen. De eerste keer was dat best een beetje spannend voor hen. Opa dementeerde en het ging nu echt niet meer zo goed met hem. Wat konden ze verwachten? Waar gingen ze het over hebben?
We kwamen binnen en mijn tieners tastten wat af. Mijn vader reageerde enthousiast. Zijn ogen lichtten op en er klonk een verwachtingsvol ‘Hallo!’ Het was duidelijk dat hij het enorm gezellig vond dat we er allemaal waren en we namen hem mee naar het restaurant, waar we koffie met lekkers bestelden. Mijn vader kletste, onze kinderen kletsten ook, vertelden wat over alles waar ze mee bezig waren.
Het was niet makkelijk om het gesprek te stroomlijnen, vaak stokte het. Dan begrepen de kinderen opa niet, een volgende keer andersom. Of opa begon uit het niets over iets wat ze niet konden volgen. Tot onze dochter een grappige anekdote vertelde van toen ze zes was en ze per ongeluk van de oploskoffie snoepte, omdat ze dacht dat het chocoladekorrels waren… Bah! Mijn vader zag het voor zich en schaterde het uit, en toen lagen we met zijn allen in een deuk.
Bij het afscheid kreeg opa van alle kinderen een knuffel. Ik keek naar die lange tienerlijven die zich zowat dubbelvouwden om hun armen om mijn enigszins kromgebogen vader te slaan. Ik keek naar mijn vader die zijn liefde uitte met zijn twinkelende ogen en nog een grapje toe. En ik stond ertussen: aan de ene kant mijn vader, in de slotfase van zijn leven. Aan de andere kant mijn kinderen, de nieuwe generatie, popelend om aan het leven te beginnen: oud en nieuw.
Ze waren er, armen om te omhelzen, op te vangen en te zorgen. Maar uiteindelijk waren deze armen te kort en moesten we hem loslaten. Net als het oude jaar en alles wat daarbij hoort. Maar gelukkig heb ik een Hemelse Vader. Zijn armen zijn nooit te kort, wat dit nieuwe jaar ook gaat brengen!
Gesa van Delft
Nieuwe berichten door Gesa van Delft (toon alles)
- Gewoon doen, joh! - 15 maart, 2019
- Selectief geheugen - 4 februari, 2019
- Oud en nieuw - 2 januari, 2019
