Wat was het heerlijk, zeg! Twee weken Italië, beetje rondtrekken, beetje kamperen, dobberen op het Lago Maggiore-meer, pizza’s eten op een terrasje… Bruin en voldaan kwamen we thuis. Even de rommel opruimen en weer omschakelen naar werk.
Een kleine week later komt onze zoon thuis van zijn vakantie. Hij is niet zo bruin geworden, sterker nog, hij steekt wit af bij ons. Zon heeft hij bijna niet gezien, wel veel regenwolken, modder en bakstenen. Hij is met een jongerenorganisatie naar Myanmar geweest, waar hij aan woningen heeft gebouwd, spelletjes georganiseerd voor de kinderen, het land heeft bekeken en elke avond zijn Happy Socks te drogen gehangen. Samen met drieëndertig andere jongeren heeft hij gebouwd aan woningen voor dokters bij een ziekenhuis voor leprapatiënten, en te midden van de regen, modder en bakstenen zijn ze een hechte club geworden.
Op een zonnige vrijdagochtend komen ze weer terug in ons eigen dorp. De bus wordt met gejuich en gezwaai van ouders en familie begroet en spuugt daarna meer dan dertig vermoeide, maar blije jongens en meiden uit, en net zo veel tassen vol vuile was. Die was vindt zijn weg naar wasmachines, de tassen raken leeg, maar de rugzakjes van deze jongens en meiden zijn voor hun leven gevuld met ervaringen die ze niet meer vergeten.
Ze hebben ervaren dat veel mensen het zo veel minder hebben dan zij. Wat het is om te moeten leven in primitieve omstandigheden en dat dus prima aankunnen. Om drie weken door te komen zonder mobiele telefoon. Wie had dat gedacht na al het geklaag over slechte wifi op campings in het verleden! Ook hebben ze ervaren dat geven beter is dan ontvangen en dat je van geven blij wordt. Je ziet het op hun gezichten: wat levert het veel op, een paar weken inleveren!
Zijn vakantiefoto’s laten doktershuizen in aanbouw zien. Tieners die staan te metselen. Blije Myanmarese kinderen op de schouders van lange Hollandse slungels. Een potje voetbal tussen de regenbuien door. Als ik nog eens door de vakantiefoto’s op mijn telefoon scrol, zie ik dat we misschien een beetje te veel wilden in twee weken tijd. En wat ik op de langere termijn meeneem, zijn vooral vakantiekilo’s die zich rond mijn middel genesteld hebben…
Hoewel het heerlijk was, twee weken zon, een andere omgeving en ontspannen, stop ik de les van mijn zoon gauw in mijn rugzakje: geven is zelfs nog beter dan ontvangen!