Spontaan geluk

Ooit liep het leven over van spontaniteit. Van ongenode, maar welkome gasten aan de eettafel en impulsieve dagjes weg, tot spontane sms’jes, ijsjes, wandelingen, filmavonden, logeerpartijtjes, maar vooral: ontmoetingen. Het leven was leuk en dat vierden we met elkaar. At the moment. Genieten!

Maar nu is het zoek. Behoorlijk zoek. Afspraken maken we ruim van tevoren. Zomaar binnenlopen – hoe deden die moeders van ons dat vroeger toch? – lijkt er niet meer bij. Ad hoc berichtjes voor theekransjes op dezelfde dag, krijgen – hoera! – af en toe een reactie. Maar ben je twee weken ziek, blijft het oorverdovend stil.

Ik mis de spontaniteit in het leven als een goede vriendin die buiten de landsgrenzen is gaan wonen. Ik mis ongedwongenheid. Ik mis het delen van ons (gezins)leven. Ik mis het vieren van de kleine, mooie momenten. Met een ijsje, een grappig spel, een minipicknick, een leuk gesprek, speeltuinbezoek, kop thee, glas wijn, maar vooral met elkaar.

Ik ken de argumenten, hoor. Ik doe er net zo hard aan mee. Werk, huishouden, (kleine) kinderen, verjaardagen, verplichtingen, tijd voor jezelf…

Maar patronen zijn er om ze te doorbreken. Zullen we er daarom – lekker hip – een challenge van maken? Wie spontaniteit ontvangt, geeft het vervolgens door. Op geheel eigen wijze. Een Facebookfoto als bewijs is niet nodig, de glimlach – van jezelf en de ander – zal boekdelen spreken.

Op #spontaangeluk.