Wie ben ik als alles verandert, vroeg ik mij een paar maanden geleden – in lockdown – af. De dagen kwamen en gingen. Bizar hoe snel de tijd kan gaan op een paar vierkante meter. Ik herontdekte mijn gezin. Ervoer de zegen van minder moeten. Kreeg weer plezier in koken. Bestelde veel te veel gist (in de supermarkt was het niet meer te krijgen). Was al snel helemaal klaar met het organiseren van feestdagen. En leerde een belangrijke les, een pijnlijke les ook: ik moet weer leren om me te verbinden; relaties aangaan.
Het was tijdens een wandeling met een vriendin, dat ik het voor het eerst hardop zei. Ik had net opgebiecht dat ik contacten miste; dat ik het moeilijk vond dat (bijna) niemand een appje stuurde met de simpele vraag: ‘Hoe is het?’ Toen kwamen de tranen. Ik schaamde me ervoor. Wat heb ik nou te klagen? Een heerlijk gezin. Goede relatie. Leuk werk. Mooie mensen om mij heen. Maar toen kwamen we allemaal thuis te zitten en bleef het stil. Te stil. Waar is het misgegaan?
De lieve vriendin aan wie ik het vertelde, knikte. Een knik van herkenning, bleek even later. Daarom durf ik het op te schrijven. Omdat het niet alleen mijn worsteling is. En omdat delen helpt.
De afgelopen dagen dacht ik er veel over na. Komt het door de kinderen? Hebben hun jonge jaren en de energie die deze periode vroeg, ervoor gezorgd dat de verbinding langzaam verbrak? Komt het door mijn werk, waar ik veel uren aan besteed? Uren die ik ook in kopjes thee, wandelingen en gesprekken kan steken? Zijn het mijn onafhankelijkheid, bewijsdrang, ambitie, mijn ‘ik doe het zelf wel’-mentaliteit, die verbinding in de weg staan? Is het die verdraaide app, die ervoor zorgt dat we elkaar niet meer bellen en veel minder ontmoeten? Is het …?
Ik heb geen antwoord. Althans, niet op de vraag waar het is misgegaan. Ik heb wel een uitdaging: opnieuw leren die verbinding aan te gaan. Niet vanuit zieligheid of sneu gedoe (alsjeblieft, ga nu geen appje sturen met de vraag hoe het gaat), wel omdat ik echt graag iets wil betekenen in het leven van anderen. Soms langdurig. Soms even, in het moment dat we elkaar ontmoeten.
Zo. Het staat er. Zwart-op-wit.
Tekst: © Sestra magazine (2-2020)
Foto header: © Elisabeth Ismail
