Ruimte geven
Wonderlijk, hè, in slechts luttele jaren voltrekt zich de transformatie van kind naar volwassene. Heel natuurlijk en logisch, maar als het je eigen kind betreft, is het even wennen, en blijk je de snelheid van dit proces niet altijd helemaal bij te kunnen benen.
Toen onze kinderen zich nog in de mama-is-geweldig-en-mijn-papa-kan-alles-fase bevonden, vertelde een bevriende medeouder, wiens kinderen die fase aan het ontgroeien waren, ons al dat loslaten en ruimte geven van wezenlijk belang zijn in de puberteit. Net als in gesprek blijven met hen en naar hen luisteren. Wij knikten, mijn man en ik. Enigszins onder de indruk van die wijze les en met het vaste voornemen dit helemaal in de praktijk te brengen. Ruimte zouden we geven en we zouden luisteren! Later bleek dat wel makkelijker voorgenomen dan gedaan…
Ik zie het nog zo voor me: mijn dochter, met staartjes in haar haar, die samen met haar vriendinnetje opeens voor mijn neus stond: ‘Mam, we willen picknicken. In het park. En misschien gaan we nog skeeleren!’
‘Ja, hoor, schat, pak de picknickmand maar. Ik geef je wel wat lekkers voor onderweg.’
Twaalf jaar later, de staartjes hebben plaatsgemaakt voor een paardenstaart en dit keer zonder vriendinnetje: ‘Mam, ik wil backpacken! In Australië. En misschien nog vrijwilligerswerk doen in de Filipijnen!’
‘Ja, hoor, schat, pak de rugzak maar. Ik geef je wel wat lekkers voor onderweg.’
Niet dus. Er zit twaalf jaar tussen, maar het lijken maar twaalf weken. Help! Nu al? Moet ik haar echt loslaten, die grote, enge wereld in laten gaan? Mooie theorie hoor, maar de praktijk?
Als haar vader en ik van de schok bekomen zijn, beseffen we dat dit het is: loslaten. En dat het er nu op aankomt. Gelukkig waren het echt twaalf jaar. En gelukkig hebben we in al het loslaten het contact behouden met dit kind. Leerden we – met vallen en opstaan – luisteren en lukte het (meestal) om in gesprek te blijven. Uiteindelijk, na veel praten, besluiten we dat we het een mooie invulling van haar tussenjaar vinden. Australië wordt het niet, maar Brazilië is zeker zo uitdagend. Ze is er klaar voor!
Op de dag dat ze vertrok, was het weer even slikken. Maar wat ik vooral zie, is een mooie, zelfstandige meid. Niet bang, hoewel, misschien een beetje. Maar ze gaat. En ze kan het. En haar ouders? Niet bang, hoewel, misschien een beetje…
Maar we laten haar gaan. Want we kunnen het!
Gesa van Delft
Nieuwe berichten door Gesa van Delft (toon alles)
- Gewoon doen, joh! - 15 maart, 2019
- Selectief geheugen - 4 februari, 2019
- Oud en nieuw - 2 januari, 2019
