De brok in m’n keel slik ik moeizaam weg, terwijl ik mezelf tot de orde roep: ‘Doe niet zo idioot!’ Maar net als met alles waar je een paar weken intensief mee optrekt, ben ik aan ‘m gehecht geraakt. En daar gaat-ie nu. Op weg naar z’n nieuwe bestemming.
Tweede Zoon was uitgelaten toen we hem kochten. Is hij nu echt van ons? Mag hij bij ons blijven? Altijd?! De zwarte lak vol krassen aaide hij liefkozend, en het interieur werd samen met z’n broer beklommen en besprongen. Ik vond de veertien jaar oude Opel Zafira foeilelijk, maar omdat het onze allereerste auto was, veroverde hij toch al snel mijn hart.
Een week later vertrouwden we ‘m (laat ik hem Opel noemen) de helft van onze bezittingen toe – wat zeg ik; de meest kostbare lading ooit! – voor een vier uur durende rit richting de Belgische Gaume. Ondanks de continue, stresserige waarschuwing ‘oliepeil controleren’ op het dashboard en een volumeknop die om de haverklap zelf besloot de hoogst haalbare decibels op te zoeken, waren we trots op Opels prestaties.
Een dag later start manlief de motor voor een ritje supermarkt. Niks. Weer draait hij de sleutel om. Niks. ‘Hij was toch APK-gekeurd?’ ‘Ja.’ ‘Zal het dat oliepeil zijn?’ ‘Geen idee.’ ‘Weet jij hoe je dat moet controleren?’ ‘Nee.’ ‘Ik ook niet.’ De campingklusjesman denkt eerder aan de accu, maar krijgt Opel niet aan de praat. En omdat je voor vijf weken geen ANWB-lidmaatschap afsluit – wij in ieder geval niet – staat Opel twee uur later op een Belgische takelwagen, Tweede Zoon in tranen achterlatend.
In de drie dagen die volgden, leerden we veel lessen. Geduld, bijvoorbeeld, met drie ondernemende jongetjes in een krappe stacaravan omdat het buiten giet. Tevredenheid, omdat je het moet doen met wat je (niet) hebt. En vertrouwen, want met vier kaakjes kwamen we het weekend niet door. Dus reed ik met een aardige campinggast – manlief: ‘Ik heb de leukste voor je uitgezocht’ – naar een onbekende supermarkt in onbekend gebied.
Het bleek kortsluiting in de accu. Vanaf dag vier reden we als een zonnetje door het Belgische landschap. Maar nu is het uit met de pret. Opel gaat terug, is zelfs alweer verkocht – #auw. Hij staat te vaak stil om ‘m te houden. Tweede Zoon vindt dat onzin: ‘Dan kan hij toch gewoon op de parkeerplaats!’ Ook bij de garage is het afscheid moeilijk: ‘Zullen we de auto gewoon nog een keer kopen? Of zullen we een nieuwe uitzoeken?’ Maar nee. Dag lieve Opel, we hebben van je genoten.