Sorry hoor, want je zit er waarschijnlijk niet op te wachten, maar ik moet echt even klagen. Niet over de hondenpoep op de stoep waar ik gisteren met mijn nieuwe schoen middenin stapte; die klaagzang inclusief onsmakelijke details zal ik je besparen. En ook niet over iets afgezaagds als het weer. Nee, ik wil mijn beklag doen over een persoon, een zij. Ik ken haar al langer dan vandaag en ze was meestal best te pruimen, maar de laatste tijd… Ze is gewoon… nou, irritant. Onuitstáánbaar irritant.
Nu hoor ik je denken: niet echt fair om het daar achter haar rug om over te hebben. En daar heb je een punt; ik zou natuurlijk niet moeten roddelen. Maar ze roddelt zelf ook (en denk daar gerust ‘veel te veel’ achter). Dat is uiteraard geen steekhoudend argument, maar toch. Daarbij, ik weet honderd procent zeker dat ze dit zal lezen én het is voor haar eigen bestwil – je komt tenslotte veel verder als mensen eerlijk tegen je zijn, in plaats van dat ze zwijgen of om de waarheid heen draaien – dus feitelijk gezien is het geen roddelen, vind ik.
Goed, genoeg excuses. Terug naar mijn klaagzang. Over dat irritant-zijn van die zij. Het punt is, ze wil op dit moment alleen maar ‘meer’. Of iets preciezer: ze wil wat anderen hebben – met name degenen die ze op social media volgt – en zij niet heeft. En dat is werkelijk van alles. Laatst was dat bijvoorbeeld een opgeknapte kluswoning, zoiets als die van @lauraenjames. Een paar dagen later wilde ze – houd je vast – zo’n instagrammable gezinnetje als dat van al die leuke mamagrammers. Nu heeft ze weer haar zinnen gezet op een man die haar net zo verliefd aankijkt als de wederhelften van alle #happybrides die Instagram rijk is. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
En dat irriteert me dus, dat eindeloze ‘ik wil, ik wil, ik wil’. Vooral omdat het nergens op slaat. Ik bedoel: Na een dagje kinderen moet ze steevast een week bijkomen, als het er al niet meer zijn. Ze verkondigt altijd in geuren en kleuren dat single-zijn het einde is en romantiek niet aan haar is besteed. Ze heeft twee linkerhanden en is niet eens in staat een moer en bout uit elkaar houden; laat staan dat ze iets als een boormachine kan hanteren. (Even tussen ons: eigenlijk heeft ze totaal geen kaas gegeten van álles wat bij een verbouwing om de hoek komt kijken.)
Maar ik vind haar gedrag nog het irritantst om deze reden: ze heeft zo veel! Misschien niet alle dingen waar ze van droomt, maar wel zo veel waar anderen – denk alleen al aan alle vluchtelingen op Lesbos – van dromen. Zo heeft ze een garderobe om u tegen te zeggen. Haar boekencollectie past niet eens met goed fatsoen in haar boekenkast. Haar voorraadkast puilt uit. (Mocht je nog havermout nodig hebben, laat het weten. Ze kan wel een pak of acht missen.) Er staat een heuse Citroën C2-bolide voor de deur. En ze heeft nog meer. Veel meer. Wat zeg ik? Meer dan ze nodig heeft.
Dus waarom neemt ze niet gewoon genoegen met wat ze heeft, in plaats van zich blind te staren op anderen en te willen wat zij hebben? Het zou haar sieren (en zonder twijfel een stuk minder irritant maken) als ze dat deed. Als ze accepteert dat ze misschien niet het beste van alles heeft – niet alles wat ze graag wil en waarvan ze droomt – en ontdekt dat ze van dat wat ze wél heeft het beste kan maken en dat dat gelukkig maakt. Tenslotte geldt: The happiest people don’t have the best of everything, they make the best of everything.
Ik denk dat het tijd is dat iemand haar dat laatste duidelijk maakt. En nu zou ik haar dat natuurlijk vriendelijk kunnen zeggen, maar haar kennende werkt een wat directere aanpak beter. Dus weet je, ze wil toch zo graag hebben wat anderen hebben en zij niet heeft? Nou, dan kan ze dat krijgen ook. En wel een flink portie tevredenheid. En dan maar duimen dat het helpt. Dat ze dat vreselijke, onuitstaanbare, irritante ik-wil-gedrag vaarwelzegt en een übergelukkige kluswoningarme, kinderloze vrijgezel wordt.
