Los – vast

Dagboekfragment
maart 2017

Het is stil om me heen. Eindelijk lig ik helemaal alleen in een ziekenhuiskamer. De zon schijnt langs de gordijnen en ik voel de zonnestralen op mijn armen. Ik kan niet om me heen kijken. Mijn ogen zitten dicht door het vele vocht in mijn gezicht. Tranen branden achter mijn ogen. Ik voel opluchting, maar ook een vreselijke heimwee.

Een paar dagen geleden heb ik een bijzonder vreemd moment ervaren. Het was de avond voor de hersenoperatie. Ik heb mijn kinderen nog nooit met zo veel liefde vastgehouden. Ik heb hun verteld hoeveel ik van ze hou en dat ik, hun mama, voor hen een speciaal plekje in mijn hart heb.

Daarna heb ik hen los moeten laten. Niet wetend of en hoe ik ze weer vast zou kunnen houden. Op het moment dat de narcose toegediend werd, waren de kinderen en Johan het laatste waar ik aan dacht. Een gevoel van loslaten. Wonderlijk genoeg bleef ik rustig. Dwars tegen mijn eigen gevoel in. Een bovennatuurlijke kracht.

Nu lig ik alleen op een kamertje. Ik kan niks. Alleen denken. Jaren geleden hebben we naast het ziekenhuisbed van ons zoontje gestaan. Weken hebben we geleefd tussen leven en dood. Ons mannetje heeft gevochten en wonder boven wonder mogen we hem nog steeds vasthouden. In die periode heb ik een liedtekst op een tegeltje gekregen. Nu ik in het ziekenhuis lig, komt er elke keer een regel van dit lied naar boven. Houdt U mijn kinderen vast als ik ze los moet laten. Een regel uit het lied Gebed voor mijn kinderen.

Als kinderen ouder worden en in volgende leeftijdfase komen, merk je dat ze in een andere verhouding tot hun ouders komen te staan. Persoonlijk denk ik niet dat je je kinderen loslaat als ze ouder worden. Als je kind voor het eerst naar school gaat, voor het eerst zelf naar de winkel fietst of met vrienden op stap gaat, wordt vaak gezien als ‘loslaten’. Echt loslaten is naar mijn idee iets anders. Tijdens het leven kun je je kinderen verliezen door geen contact meer te hebben. Of dat je elkaar los moet laten, omdat de dood je van elkaar scheidt.

Zie jij het ouder worden van je kinderen als loslaten of mag je ze op een andere manier vasthouden?

Nu ik alleen in het ziekenhuiskamertje lig, mag ik uitkijken naar het moment dat de kinderen langs komen. Na een paar dagen zonder vasthouden, kan ik eindelijk mijn kinderen weer knuffelen. Wetend dat er ooit een moment van loslaten komt. Maar dat maakt juist dat ik nu vast wil houden en mij er heel erg van bewust ben dat ik vast kan houden.

Wat ben ik een gezegende moeder!