Mensen die me kennen, weten dat ik de afgelopen jaren best moeite heb gehad met klagende ouderen. Opmerkingen die ik naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen, vond ik lang niet altijd leuk. Zoals: ‘Jij ziet er nog goed uit, het zal wel een beetje meevallen, maar ik heb…’ ‘Zuster, ik wil eerst geholpen worden, die jonge vrouw heeft nog alle tijd.’ En dan heb ik het nog niets eens over het geklaag over het ziekenhuiseten, dat de zuster niet snel genoeg komt en dat hun leven wel heel erg zwaar is… Maar genoeg gemopper, want ik wil niet in dezelfde valkuil trappen.
Het is februari 2017. Ik lig op de 24-uurs bewaking van het ziekenhuis. Naast mij ligt een oude vrouw. Ze vertelt dat ze negentig jaar is en een beroerte heeft gehad. Haar stem trilt en tranen lopen over haar wangen als ze aan de verpleegkundige vertelt dat ze het spannend vindt om morgen naar een verzorgingshuis te gaan. Ze kan niet terug naar haar eigen huis. Ze is eenzaam en compleet afhankelijk van zorg. Wat zal het stil voor haar zijn als ze straks in het verzorgingshuis ligt.
Nu lig ik een paar bedden verder dan deze oude vrouw. Ik mag over een paar dagen naar huis. Mijn kinderen wachten op hun moeder en ik stap volop het leven in. Een wereld vol liefde, aandacht en ondertussen ook confrontaties. Maar dat is het leven. De mensen om mij heen bruisen van leven. Leeftijdsgenoten krijgen kinderen, gezinnen bouwen aan hun toekomst, er wordt gewerkt aan carrières en men kijkt vooruit.
Ik heb op mijn eenendertigste de dood in de ogen gekeken. Als er geen wonder gebeurt, zal mijn leven kort zijn. En naast mij ligt een vrouw van negentig te wachten op de dood. Eenzaam.
Ik denk dat de meeste mensen graag oud willen worden; dat is een soort doel in ons leven. Hoeveel mensen hopen dat ze het pensioen halen en hoeveel plannen worden er gemaakt voor in de toekomst. Ik hoor zo vaak dat mensen graag heel oud willen worden. Soms klinkt het ook alsof het vanzelfsprekend is. Maar nu heb ik ook gezien hoe het is om oud te zijn. Is een mens gemaakt om oud te worden? Wat is uiteindelijk ons doel op aarde? Is dat iets om over na te denken in het verzorgingstehuis of moeten we daar al eerder bij stilstaan?
Wat is jouw doel? Waarom leef je? En voor wie of wat?
Ooit had ik het idee dat Johan en ik samen later een rollatorrace zouden houden. Ik zag ons al strompelen als twee oude mensen. Dat beeld is veranderd, want ik leef in het nu. Als Johan me in de rolstoel een rondje duwt en de kinderen eromheen lopen, is het een ander beeld dan ik me vroeger had voorgesteld. Maar op die momenten ben ik dankbaar dat ik omringd wordt door de liefde van de mensen die om me heen staan.
Niet in de toekomst kijken, maar juist om me heen.