Jong belegen stagiaire

Je hoort wel dat overgangsters hun leven drastisch op de schop nemen rond hun vijftigste. Ze gooien hun tekstverwerker of stofdoek uit het raam en worden hijskraanchauffeur, starten een bed & breakfast op Honolulu, schrijven hun allereerste bestseller of duiken met kop en schouders de politiek in.

Bij mij was niet zozeer sprake van iets op de schop nemen, ik studeerde al eeuwen parttime psychologie. Aanvankelijk puur uit interesse, en ik kreeg de slappe lach bij de suggestie dat ik die opleiding ooit zou voltooien. Maar naarmate de tentamenresultaten zich aan elkaar regen, hoorde je me minder hard lachen – en nu zit ik serieus in de eindsprint! Tegen mijn vijftigste – toevallig of niet – besloot ik stage te gaan lopen.

‘Een stageplek? Héél moeilijk te vinden, zeker op jouw leeftijd,’ zeiden sommige studiegenoten. Maar door een snel kelderend oestrogeenniveau was mijn meegaande mammiebrein al grotendeels veranderd in een opstandig puberhoofd, en er schoot een grimmige gedachte door me heen.

Dát zullen we nog weleens zien.

De slimste aanpak leek me om gewoon ultravroeg te beginnen. En zo selecteerde ik anderhalf jaar voor dato een stageadres dat wat mij betreft alles in zich had: een psychologenpraktijk met gevarieerd werk, gespecialiseerde medewerkers, niet te klein of te groot, op fietsafstand in een gezellige, naburige gemeente en – geen onbelangrijk detail – minstens één teamlid was pas op latere leeftijd psycholoog geworden. Daar kon ik naadloos bij aanhaken.

Dus prees ik mezelf aan als een jong belegen stagiaire met een bovengemiddelde motivatie, een flinke dosis werk- en levenservaring, en een leeftijd waarop een mens weet waar Sara de mosterd haalt. Want een mens moet natuurlijk wel reclame maken. Kort daarop zat ik op m’n paasbest in het pand om uit te leggen waarom ik geen tweeëntwintigjarige jonge blom was, maar een vijftigjarige overgangster, wier laatste stage dertig jaar geleden was.

Ondanks mijn oestrogeenarme stoerheid was ik best nerveus. Toch moet ik iets goeds gezegd hebben, want ze namen me aan. En mijn leeftijd? Die vonden ze juist een voordeel. De stage zelf was een feest; ik leerde er ontzettend veel van mensen die veelal tientallen jaren jonger waren dan ik – en niemand vond dat een probleem. Ikzelf al helemaal niet.

Dus overgangsters, nog een droombaan in gedachten, superleuk vrijwilligerswerk, een te gekke cursus? Zet al je ervaring en vindingrijkheid in en…

GO FOR IT!

Tekst: © Petra Butler