Voor de zoveelste dag op rij zit ik in mijn werkkamer. Uit de kamer van mijn dochter klinkt al ruim anderhalf uur geschetter: een overleg tussen haar vriend en zijn school. Zij probeert ondertussen een creatieve opdracht voor de pabo af te maken en is op luidruchtige wijze met de DUPLO aan de slag. Mijn raam staat open en vanuit de tuin van de buren klinkt een gesprek via videobellen met de kleinkinderen. Vanuit de woonkamer klinkt de piano en ik hoor regelmatig uithalen van mijn zoon tegen zijn laptop tijdens het gamen. En ik? Ik probeer me te concentreren.
De zon schijnt uitbundig en ik staar naar buiten. Langzaam begint het thuisblijven en geen kant op kunnen me te benauwen. Maar ik vind dat ik niet mag zeuren, ik heb het immers goed: ik heb een eigen werkkamer met prachtig uitzicht over een park, mijn gezin is thuis en gezond en met een gemeente om voor te zorgen heb ik ook genoeg te doen. Niets te klagen dus. En toch merk ik dat het gevoel me iedere dag iets verder in zijn greep krijgt.
Ik wil een mooie, inspirerende blog schrijven. Over hoe je goed met je tijd kunt omgaan, hoe je voor je buren kunt zorgen, gebruik kunt maken van alle mooie kansen die God geeft in deze buitengewone tijd. Maar de realiteit is dat ik gewoon uit het raam staar en ongelofelijk baal van het hele gedoe en me allesbehalve inspirerend voel.
Als ik vervolgens door het boek Kijk ons leven! blader, valt mijn oog op het verhaal van Suster Bertken, een kluizenares die zich liet inmetselen in een cel in de buurtkerk in Utrecht in de vijftiende eeuw. Bizar om zelf, vrijwillig, te kiezen voor ‘thuisblijven’. Niet voor een paar weken, maar zevenenvijftig lange jaren! Waarom zou je zoiets willen? Suster Bertken deed het ‘om zich van de aardse beslommeringen af te wenden en zich volledig te richten op God’, staat er in het boek. Ik denk dat ik na een paar dagen al schreeuwend tegen de muren zou beuken en na een maand volledig doorgedraaid zou zijn. Zij niet natuurlijk, zij hield vol en ondanks dat ze in een cel haar dagen sleet, had ze grote impact en worden haar boeken nog steeds gelezen. Wat een bijzondere vrouw.
‘Kom op Mira’, zeg ik tegen mezelf. ‘Je bent geen suster Bertken, je mag gewoon balen. Maar hoe je het ook wendt of keert, komende weken is dit de situatie en je zult het ermee moeten doen. En wie weet, denk je later met weemoed terug aan deze volle, gezellige dagen. Want er komt een dag dat iedereen de deur uit is en je de hele dag in de stilte kunt zitten. Dus…’
Kijk ons leven! bevat tal van verhalen over inspirerende vrouwen als Corrie ten Boom, Gladys Aylward, Rachel Held Evans, Monica, Sophie Scholl, Dorothy Day, Lauren Daigle, Therese van Lisieux en Catherine Booth. Ook gaat het over vrouwen in onze directe omgeving: onze oma’s en andere vrouwen die verschil hebben gemaakt. En dit omdat we geloven dat vrouwen ertoe doen, en dat het ertoe doet hoe we ons leven invullen. Hoe kun jij je licht laten stralen? Hoe kun jij in je gewone leven buitengewone keuzes maken én volhouden? Dit boek laat zien hoeveel toffe vrouwen er al zijn geweest, veel eerder dan wij.