‘Volgens mij ben jij introvert.’ Toen mijn therapeute dat tegen me zei, wist ik even niet wat ik daarmee aan moest. Had ze het over mij? De persoon die het prima vindt om voor een groep te staan en een presentatie te geven? De persoon met de sterke D en I uit de DISC-test? De persoon die makkelijk contact legt? Dat kan toch niet?
Toch ben ik mij erin gaan verdiepen, en met de label introvert ging er een wereld voor mij open. Opeens werd me zo veel duidelijk! Het klopt dat ik geen verlegen, teruggetrokken persoon ben – mijn beeld van introvert-zijn – maar ik ben zeker wel een introvert als het gaat over hoe ik mijn energie opdoe.
Zo lang ik me herinner, zit ik graag met mijn boekje in een hoekje; ik lees mij helemaal suf. Als ik bij iemand binnenkom, kijk ik als eerste wat er in de boekenkast staat. Ook heb ik weinig geduld voor wat ik noem ‘oppervlakkige’, sociale gesprekken – ik duik liever gelijk de diepte in. Het liefst een-op-een, of in een klein groepje. Op feestjes ben ik liever bezig op de achtergrond in het verzorgen, of op de voorgrond met het regelen, maar liever niet in de drukte van alle sociale interacties. Alleen zijn vind ik prima, graag zelfs.
Maar alleen zijn met een mooi uitzicht is mijn ultieme bijtankgelegenheid!
Het lezen en mijn ‘gebrekkige’, sociale vaardigheden, heb ik altijd als ‘asociaal’ bestempeld. Negatief. Onaangepast. Hoort niet. Mag niet. Moet niet. Ik voelde me schuldig en regelmatig ook onzeker, en het was dan ook een bijna enge bevrijding om dat gedrag anders te gaan bestempelen. Als gedrag dat past bij een introvert en dus niet bij voorbaat fout!
Inmiddels voelt het steeds vaker als ruimte. Ruimte om een drukke verjaardag niet leuk te vinden. Ruimte om te weten dat lezen ook een vorm van bijtanken is. Ruimte om spontaan te zijn. En ook ruimte om de rust op te zoeken. Ik kan mij er nog steeds over verbazen, over hoeveel impact dat inzicht heeft gehad op mijn leven.
Hoe zit dat bij jou? Ben jij extravert of introvert? En hoe houd jij er rekening mee in jouw dagelijks leven?