Een pauze is best oké
De afgelopen weken, wat zeg ik, máánden, is mijn leven in een stroomversnelling terechtgekomen. Een bruiloft, daarna een nieuwe studie, gevolgd door een zwangere dochter in huis, en als toppunt een prachtige bevalling en een intens genieten van een nieuw leventje.
Ondertussen moest er natuurlijk gewoon worden gewerkt en opdrachten gedaan, probeerde ik het contact met vriendinnen te onderhouden, leerde ik nieuwe dingen over mezelf. Moest ik grenzen stellen, mijn gevoelens herkennen, erkennen en benoemen. Nieuwe mensen leren kennen en oefenen, oefenen, oefenen in alle vaardigheden die ik mezelf aan het leren ben.
Misschien is het dus niet zo gek dat ik nu achter mijn bureau zit en er even helemaal geen zin in heb. De leegte die ontstaan is doordat dochter, schoonzoon en kleinkind weer terug zijn naar Israël, zou vanzelfsprekend gevuld kunnen worden met de opdrachten die ik voor mijn opleiding moet inleveren en de waan van de dag die naar mij roept.
Maar ik heb er even geen zin in. Ik wil even lanterfanten en niet zo hoeven nadenken en beleven. Op adem komen en mijmeren over de afgelopen tijd. Bijkomen van al het indrukwekkende dat heeft plaatsgevonden. Verwerken dat ik een oma ben, en dat alle clichés over oma’s waar zijn. Want pas maar op, als je mij er even naar vraagt dan bombardeer ik je met foto’s van het mooiste meisje in de wereld.
Het is een overweldigende periode geweest en de tijd dendert maar door. Want het volgende feest staat al voor de deur, gekoppeld aan een reisje naar Israël waar we toch ook de toerist uit moeten hangen, het liefst vanuit de leukste en toch ook allergoedkoopste accommodaties die wij maar kunnen vinden.
Het is intensief, deze tijd! Ik kom – op deze na – niet toe aan blogjes schrijven, wel aan opdrachten maken. Ik kom amper toe aan gezellige afspraken met vriendinnen, wel aan veel oefenen met nieuwe personen. Ik schiet tekort in aandacht voor lieve anderen om mij heen, maar voer ondertussen coachgesprekken met mensen die wel mijn volle aandacht krijgen.
Komt zo’n periode in je leven ooit gelegen? Ik denk het niet. Ik zal altijd wel moeite hebben met het vinden van een goede balans. Tijd voor mezelf maken en voor de belangrijke mensen om me heen. Tijd om te genieten van alles wat ik leer, en dat ‘genieten’ niet te laten verdrinken in de drukte die het met zich mee kan brengen.
Maar af en toe mag het. Gewoon een dagje pauze nemen. Mijn huis poetsen. Een dutje doen op de bank. Glimlachend foto’s kijken van een bijzonder kleintje. Een gesprekje hebben met mijn zoon, en mijn man knuffelen. Om daarna met frisse moed de draad weer op te pakken.
Ja, een pauze is best oké.
Nieuwe berichten door Marit Hofman (toon alles)
- Angstig geloof - 8 mei, 2018
- Een pauze is best oké - 20 april, 2018
- Prachtig en getalenteerd - 9 november, 2017
