Met ingehouden adem staar ik naar het stationstorentje in de verte. Mijn ogen zien wel, maar registreren niets. Terwijl mijn blik afdwaalt naar de prunus waarvan de knoppen binnenkort voller zullen worden, werken mijn hersenen op volle toeren. Wat is geschikt? Leegte. Wat viel op? In mijn bovenkamer blijft het stil. Waar kan ik vandaag – blogdag – dan in vredesnaam over schrijven?
Even denk ik aan de vier dagen ijspret, een poosje terug. De euforie toen de eerste buren zich op het ijs waagden: ‘Jongens’, riep ik door de kamer. ‘Het kan! Het kan!’ Enigszins afwachtend keken ze me aan. Waar heeft ze het over? Tot ze hun ijzers voor het eerst in hun leven over de bevroren sloot lieten glijden. ‘Weet je wat ik later wil worden?’ riep Tweede Zoon (6), rood van de inspanning: ‘Schaatskampioen.’ Tot over mijn oren gelukkig, knikte ik hem toe. ‘Goed plan, zoon. Ik ga wel naast Willem-Alexander zitten om je aan te moedigen.’
Dan glijdt mijn blik van de prunus naar de pas aangelegde moestuin. Mijn project voor komend seizoen, in navolging van zo veel andere Nederlanders. Ik kan niet wachten om te beginnen. Het plan ligt ingemeten en al klaar. Dat was nog wel een dingetje. Manlief – opgeleid in de tuin- en landschapsinrichting – kwam niet meer bij toen ik mijn wensen kwam spuien. Toen ik aan een onderbouwing begon met als belangrijkste bron Moestuinieren voor dummies werd het hem te veel. Of ik misschien ook iets wilde aannemen van iemand die er zo’n acht jaar voor had gestudeerd. Nou ja, oké dan.
Of misschien moet het onderwerp deze week iets serieuzers zijn. Zoals de verwarring na het lezen van het boek Een lied in de storm. Het verhaal van John Newton, de schrijver van het roemruchte lied Amazing Grace. Wat die beste man op zijn kerfstok heeft, raakt aan dingen waar het woord vergeving mijns inziens pas ver na rechtvaardigheid komt. En toch schenkt God hem vergeving, ergens midden in een storm. Daarom dat lied. Het lied dat mij nu dus in verwarring brengt.
Want waar is het recht, de rechtvaardigheid gebleven ten opzichte van de mensen die voor hun leven getekend zijn? God wellicht helemaal niet kennen, afwijzen misschien zelfs, door wat hen is aangedaan. En wat betekent dat voor mijn leven, waarin het recht – alleen al door mijn in- en aankopen – vaak ver te zoeken is? Ik kauw er nog maar weer eens op, terwijl een kraai zichzelf in de acacia aan een grondige inspectie onderwerpt. Wat een leven.
Ik kijk op de klok. Een uur voorbij! Hoog tijd om aan het werk te gaan. En terwijl ik mijn mail open, neem ik mij voor de komende dagen weer wat beter op te letten, zodat ik de volgende keer wél een onderwerp heb om over te schrijven.
Nieuwe berichten door Esther van Lunteren (toon alles)
- Dat andere c-woord - 27 juli, 2021
- Stil, té stil - 24 november, 2020
- Bij ons - 25 april, 2019
