Slaapkop

We zitten op een bruin leren bank voor het haardvuur in een café. Rondom onze benen liggen tassen met nieuwe aanwinsten. Het gaat over Tweede Zoon die bijna naar de peuterspeelzaal gaat. ‘Twee uur het rijk alleen. Heerlijk!’, verzucht ik. ‘En wat doe je dan?’ vraagt ze. Even worstel ik met het antwoord. Want *zucht*, ik ben nog geen dertig, heb niets onder de leden, maar als ik even alleen ben, doe ik maar een ding: slapen.

Ik verwacht enige ontzetting. Verbazing op z’n minst. Ik weet namelijk ook wel dat je in zulke uurtjes bergen werk kan verzetten: wc’s schrobben, dat hoognodige telefoontje plegen, die never-ending was opvouwen en ‘strijken’, zou manlief zeggen na een blik in zijn kledingkast. Maar ik vind het gewoon heerlijk, die uurtjes niets. Dus plof ik ergens neer, doe alle stoorzenders uit, en verroer – zolang het mij gegeven is – geen vin.

Behoedzaam speur ik het gezicht van mijn vriendin af. Met haar energie werkt ze die to-do-lijst met gemak in twee uurtjes af, schat ik in. Waarschijnlijk sopt ze meteen de hele badkamer en kookt ze de avondmaaltijd ook maar vast.

Niets daarvan. ‘Dat heb ik nou ook!’, zegt ze tot mijn stomme verbazing. ‘Zeker sinds de derde ben ik heel vaak moe. Hoe kan dat nou op onze leeftijd? Maar ik hoor het van heel veel jonge moeders. Hoort er vast bij.’ Ik knik hard. ‘Gelukkig zijn ze zo leuk’, knipoog ik terug. We proosten er maar op. Met chocolademelk en thee. Want twee jonge moeders met een glas wijn achter de kiezen in de trein… precies, dat geeft venijn.