Zeg, mama…

‘Mama, waar komen baby’s vandaan?’ Verschrikt kijk ik mijn dochter van vijf aan. Het is zo ver. De oudere jongens kijken met glimmende ogen van mij naar Johan. Hoe gaan pap en mam dit oplossen? Johan en ik kijken elkaar aan met een blik die zegt: Wie gaat antwoord geven? Ehm…

Het is niet verwonderlijk dat onze dochter met deze vraag komt. Om ons heen zien we allerlei dikke buiken verschijnen. Zelf heb ik drie keer het wonder van een geboorte mee mogen maken, maar door de behandelingen tegen kanker kan ik geen kinderen meer krijgen. Ik ben met mijn dertig jaar in de overgang en hormonaal platgelegd en ben bezig met een heel ander leven. Maar ik kan me nog goed herinneren dat ik mijn handen op mijn eigen bolle buik legde en dacht: Kleintje, je moest eens weten hoe mooi de wereld is die je nu nog niet kunt zien. Je weet nog niet half hoe kleurrijk en groot de wereld is.

Nog niet zo lang geleden kwam ik het onderstaande verhaal tegen.

In een baarmoeder zaten twee baby’s. De ene vroeg aan de ander: ‘Geloof jij in leven na de bevalling?’ De ander zei: ‘Natuurlijk, er moet “iets” zijn na de bevalling. Misschien zijn we hier om ons voor te bereiden op wat hierna komt.’ ‘Nonsens,’ zei de eerste. ‘Er is geen leven na de bevalling. Wat voor leven zou dat zijn?’ De tweede zei: ‘Ik weet ’t niet, maar er zal in ieder geval meer licht zijn dan hier. Misschien lopen we wel met onze benen en eten we uit onze monden. Misschien hebben we andere zintuigen die we nu nog niet snappen.’

De eerste reageerde: ‘Dat is absurd! Lopen is onmogelijk. En eten met onze monden? Echt niet! De navelstreng voorziet ons van voeding en alles wat we nodig hebben. Maar de navelstreng is zo kort. Leven na de bevalling moet dus logischerwijs uitgesloten zijn.’ De tweede volhardde: ‘Nou, ik denk dat er iets is en het is anders dan hierbinnen. Stel dat we de navelstreng niet meer nodig hebben?’ Waarop de eerste reageerde: ‘Nonsens, en wat dan als er leven zou zijn, waarom is er dan niemand ooit van teruggekomen? Bevallen is het einde van het leven, en daarna is er niets dan donkerte, stilte en de ondergang.’

‘Ik weet het niet hoor,’ zei de tweede, ‘maar we zullen mama in ieder geval ontmoeten en zij zal voor ons zorgen.’ ‘Mama? Geloof jij echt in mama? Als mama bestaat, waar is ze dan nu?’ De tweede zei: ‘Ze is overal en om ons heen. We zijn omgeven door haar en we zijn van haar. Het is in haar waar we leven. Zonder haar zou deze wereld niet bestaan.’ ‘Nou, ik zie haar niet. Dus het is niet meer dan logisch dat ze niet bestaat,’ zei de eerste. Waarop de tweede antwoordde: ‘Soms, als je stil bent en je je focust en echt, echt goed luistert, kun je haar aanwezigheid voelen en kun haar liefdevolle stem horen die roept van boven.’

Is er leven na dit leven? Naast alle geboortes zien we ook dat er mensen afscheid nemen van deze wereld. En wat is er dan?

Geslachten gaan, geslachten zullen komen.

De meeste kinderen komen ooit eens met een soortgelijke vraag over het ontstaan van het leven. Dat kan ouders wat ongemakkelijkheid bezorgen, maar persoonlijk vind ik het heel waardevol om in liefde over liefde te kunnen spreken. O ja, jullie zijn vast nieuwsgierig wat ik geantwoord heb op de vraag: mama, waar komen de baby’s vandaan? Daar kan ik kort over zijn. Ik zei: ‘Baby’s worden geboren.’ En dat was voor nu genoeg, want dochterlief sprong op van de stoel en is gaan spelen.

Luistertip: Zeg mama… is een lied van een dialoog tussen moeder en kind.