Het was altijd een feest. Logeren bij opa en oma. Ik vond mijn opa en oma de liefste van de hele wereld. Ze deden werkelijk alles met ons. Je kon het zo gek niet bedenken.
Mijn opa is er spijtig genoeg niet meer. Mijn oma wel, zij is nu 89 en nog steeds zo lekker gek als een deur (dat mag ik best zeggen). Omdat ik zoveel van ze hou wil ik heel graag een verhaaltje over ze schrijven.
Als je mij vraagt wat ik het leukste aan ze vind, dan heb ik bij allebei een klein verhaaltje. Het zijn herinneringen die me altijd bij zullen blijven en waarvan ik me daarom al heel lang geleden heb voorgenomen om dat later bij mijn eigen kindjes ook af en toe eens te doen.
Ik begin bij oma.
Vroeger, toen mijn broertje en ik nog klein (en schattig) waren, hadden opa en oma een grote snoeptrommel in de kast staan. De eerste keer dat we daar iets uit mochten kiezen zei oma: “Je mag 3 grote of 1 kleine…” Daar snapten we natuurlijk helemaal niks van. Aanvankelijk dachten we zelfs dat oma zich vergiste en we begonnen te grinniken. Maar telkens als de trommel tevoorschijn kwam, zei ze weer: “3 grote of 1 kleine…” Ik denk dat ik dat als ik later oma ben ook ga zeggen. Kijken of ze het snappen…
Dan opa.
Als we kwamen logeren stond opa ’s morgens altijd heel vroeg op om voor ons iets heel speciaals klaar te maken. Wat het was? Een ‘verrassingsboterham’. Als we dan aan het ontbijt kwamen, lag er op ons bordje een boterham klaar, verdeeld in 16(!) kleine stukjes, en op ieder stukje zat een ánder soort beleg. Dat vonden we zó gaaf! Bij iedere nieuwe hap zocht ik zorgvuldig een nieuw stukje uit. ‘Natuurlijk’ at ik eerst de minst lekkere stukjes op en bewaarde ik de lekkerste voor het laatst (mijn broertje deed het overigens precies andersom). Zo was het iedere keer weer smullen en genieten als we kwamen logeren. En als ik nu aan opa denk, denk ik nog steeds aan… de ‘verrassingsboterham’.
Nathanja
Deze blog is ontstaan als kopij voor de schoolkrant van de school waar onze dochter enkele jaren geleden als leerkracht werkte. Voor de inhoud heeft zij geput uit haar herinneringen aan haar opa en oma, mijn ouders. Onze dochter schreef dit verhaaltje in 2006. Oma is in 2012 overleden.