Veilig thuiskomen?
Om 58 kom ik aan. Een appje van Rosa op een zonnige middag eind augustus. De boodschap is helder: of ik haar om 14.58 uur van het station in Almere Buiten kan ophalen.
Even later stapt er een bijna achttienjarige, blonde dame in de auto. Ze heeft wallen onder haar ogen en ziet er wat smoezelig uit. Ze gaapt uitgebreid. ‘Het was erg leuk, maar ik ben helemaal stuk,’ zegt ze dan.
Rosa heeft drie dagen introductiekamp achter de rug van haar hbo-opleiding. Met de trein een uurtje reizen, prima te doen. Regelmatig reist ze ’s avonds vanuit het restaurant in Almere Stad waar ze werkt met de bus naar huis of ze of fietst het stuk; ook geen enkel probleem. We vinden het allemaal heel vanzelfsprekend dat ze vertrekt en weer veilig thuiskomt.
Afgelopen jaar is ze zelfs helemaal naar Afrika heen en weer gereisd. Als je een reis plant en weloverwogen te werk gaat, is dat ook uitstekend te doen. Helemaal aangezien er overal internet is en de nodige appjes. Ik weet dat leven niet vanzelfsprekend is, maar je bidt voor je kind en leeft vanuit vertrouwen. Zowel zij als wij, haar ouders.
Die middag valt het Open Doors Magazine van september op de mat. Onder het genot van een kopje koffie en terwijl Rosa boven in bed ligt te slapen, lees ik over de bijzondere rol van tieners in de kerk in het Midden-Oosten. Ik blader wat verder en scan de artikelen.
Dan, als ik de laatste bladzijde zie, schrik ik. Ik lees over een golf van ontvoeringen in Egypte. Jonge, gelovige meiden op weg naar de universiteit, hun werk of de kerk, komen niet aan. Meiden zoals ik er niet een, maar twee van heb rondlopen. Een wanhopige vader vertelt over zijn dochter; ze is spoorloos!
Egypte is ver weg, maar ouders zijn hetzelfde. De tieners, de jonge vrouwen, ze zijn niet anders dan hier. Ze zouden onbevangen moeten kunnen leven, zich veilig voelen. ’s Ochtends blij ‘Tot vanavond!’ roepen en dan ’s avonds vanzelfsprekend weer thuis moeten komen. Niet spoorloos verdwijnen.
In de veiligheid van mijn woonkamer in Nederland bid ik voor deze meisjes. Voor Meray, ik bid met haar vader mee dat ze veilig zal thuiskomen, en ook voor Mary, Christine, Hoda, Rasha, Briskam en Mirna.
Bidden jullie mee?
Nieuwe berichten door Mira de Boer (toon alles)
- Opgesloten in huis - 21 april, 2020
- Leren van je zussen - 24 oktober, 2019
- You’re beautiful - 12 september, 2019
