Schoolplein

Grijze vloer vol voeten. Bijna acht maanden nu staan die van mij er ook. En toch wil het maar niet wennen. Al die mensen die je ziet. Wie zijn ze? Wat doen ze? Wat beweegt ze? Echt, ik weet het niet.

Ja, zij is meestal met de auto. En zij is zwanger. Hij komt altijd in pak. Zij zijn vast zussen. En hij, vaak wat laat. Ik observeer mijzelf eens. In spijkerbroek. Ernaast een kleine krullenbol op de fiets. Het schoolplein als etalage. Een wat ongrijpbaar, wat ongemakkelijk en zonder twijfel fascinerend iets.

Soms is er een praatje. Dan weer even niet. We zeggen hoi, en dag. Altijd een glimlach. We zwaaien naar ons kind aan hetzelfde raam. We staan keurig in de rij langs het schoolhek. Ik ken amper iemands naam.

Onze kinderen, ons geloof, de woonplaats. Het bindt ons samen, en ook weer niet. Als onze kinderen samen willen spelen, vragen we even hoe het gaat. En dan ineens een leuk gesprekje, zomaar midden op de straat.

Schoolplein. Grijze vloer vol mensen. Zijn er regels? Wat doe je en wat niet? Of mag ik hier gewoon mezelf zijn? Eerlijk, soms weet ik het gewoon niet.

Maar dan die bel. Hard, niet te missen. De deur zwaait open. Een paar minuten later die prachtige, blonde kop. Mijn hart maakt een sprongetje. O ja, daarom sta ik hier. Daarom haal ik hem graag op.