Potje poep

Vier en een half was Oudste Zoon, maar nog deed-ie de grote boodschap in z’n luier. Staand. Altijd dezelfde hoek. Als hij ging zitten bleef “de poep achter het haakje hangen, mama”. Dat hij eenmaal zo groot als mama z’n behoefte niet meer in een luier kon doen, begreep hij ook wel. Maar ja, dat duurt nog zo lang. Urgentie: nul komma nul.

We – manlief en ik – probeerden van alles. Je mag een Cars-auto uitzoeken als je op het potje poept (Zoon Twee piepte het kunstje nog diezelfde minuut en ging er met de auto vandoor), je krijgt een lolly (Zoon Twee ging zitten, en… kreeg de lolly), kom we lezen een leuk verhaaltje voor. Na drie kwartier haakten we af. Potje: leeg.

“Je kunt hem niet dwingen. Als hij eraan toe is, doet hij het vanzelf”, stelde de verpleegkundige van het consultatiebureau gerust. Maar langzaam rees én het vermoeden dat er niets ‘vanzelf’ ging komen én de angst voor het belletje uit groep 1: hij kon het niet ophouden, kom ‘m maar verschonen. Wat nu?

Zomaar een middag. Ik hoor het mezelf nog tegen Oudste Zoon zeggen. Zo’n zin in de categorie ‘denk-nu-eens-na-voordat-je-wat-zegt’. “Kijk eens naar deze agenda. Over twee weken (ondertussen teken ik een telefoontje naast de betreffende datum) ga ik de dokter bellen. Als je niet zelf kan poepen, moet hij je maar helpen.” Zoon, slim als ‘ie is: “Maar als ik wel poep?” Ik: “Dan hoef je niet naar de dokter.”

Nog diezelfde avond zit ‘ie op de wc. Plop, klinkt het. Met het hele gezin hangen we boven de pot. Trots als een pauw. En opgelucht…. #missievolbracht